Po co żyć?

[Rafael]

tl;dr: życie (pełną piersią) to też jakaś umiejętność, której nabywamy z wiekiem. tak koło 30, imho.

U mnie to całkiem na odwrót było.
Właśnie w młodości czerpałem życie pełnymi garściami, na cały regulator, a po 30 roku, to już trzeba było tą gałkę znacząco przykręcać ze względu na choroby i niepełnosprawności.

[Patrycjusz]

tl;dr: życie (pełną piersią) to też jakaś umiejętność, której nabywamy z wiekiem. tak koło 30, imho.

U mnie to całkiem na odwrót było.

Coś mi tu właśnie nie grało. Przy dobrych wiatrach, da się do tej 30 dość sporo wyciągnąć. Potem kończy się "dzień dziecka" i zaczyna się głównie myślenie o pracy i kasie. Jak ktoś lubi pracować, traktuje to jakoś bardzo poważnie, chce robić karierę, jara go to, plus przy okazji chce dobrze zarabiać, to jego życie może faktycznie zacząć się po 30, ale w innym przypadku tak średnio.

Do tego to już taki wiek, który co prawda nie jest w ogóle "starczy", ale z perspektywy poznawczej i emocjonalnej, główne odkrycia mamy za sobą. Widzę to dalej jako powtarzanie w kółko tego samego, ewentualnie z lekkimi zmianami.

[Purple Garden]

Słyszałem gdzieś kiedyś, że do trzydziestki człowiek jest w okresie doświadczania i poznawania zaś po trzydziestce nastaje moment podsumowania, swoistej rozkminy na temat tego wszystkiego co dotychczas się zrobiło. Zapewne każdy będzie to czuł trochę inaczej, ale jednak mam wrażenie, że coś w tym jest. A po co żyć? Nie wiem, niech każdy sam znajdzie sobie powód. Każdy z nas jest decydentem swojego życia i nie uważam, aby podejście w stylu złotej rady było tutaj jakkolwiek potrzebne.

[intbrun]

podsumowania po 30stce? Chyba po 50tce, jeśłi nie później. Po 30stce to się dopiero poznawanie zaczyna

[Coldman]

Słyszałem gdzieś kiedyś, że do trzydziestki człowiek jest w okresie doświadczania i poznawania zaś po trzydziestce nastaje moment podsumowania, swoistej rozkminy na temat tego wszystkiego co dotychczas się zrobiło. Zapewne każdy będzie to czuł trochę inaczej, ale jednak mam wrażenie, że coś w tym jest. A po co żyć? Nie wiem, niech każdy sam znajdzie sobie powód. Każdy z nas jest decydentem swojego życia i nie uważam, aby podejście w stylu złotej rady było tutaj jakkolwiek potrzebne.

To ja już mam takie podsumowanie po 25, bo już tak naprawdę w tym wieku nie jesteś już pewien spraw ruszyć i zostałeś już wytyczony pewną drogą.

[Purple Garden]

No cóż, to już zależy od tego jakie decyzje podejmujemy na przestrzeni trwania swojego życia. Bo można podjąć decyzje zobowiązujące, które faktycznie pozostają z nami na długo lub na zawsze, albo też podejść podejść do takich sytuacji z pewną dozą ostrożności. Ja wiem, że życie jak to życie, i tak po prostu w pełni się nie da. Nie mniej myślę, że jeżeli zostajemy wytyczeni pewną drogą, to jest to przede wszystkim nasz własny wybór.

[intbrun]

zawsze będzie tak, że pewnych spraw nie da się ruszyć, a pewne wybory z nami zostają. Ale to nie znaczy od razu, że przestajemy doświadczać i odkrywać i nadszedł czas podsumowań. Że zamyka nam to możliwości. Poczytajcie sobie o uniwersytetach 3-go wieku, mam paru znajomych, którzy wchodzą w nowe tematy po przejściu na emeryturę. Która w PL kojarzy się z chodzeniem na ryneczek i do apteki. Naprawdę można. I właśnie dlatego, że pewnych spraw nie da się ruszyć, że są priorytety i zobowiązania, niektóre rzeczy muszą poczekać na swój czas, chociaż dużo lepiej byłoby zająć się nimi, gdy było się pięknym i młodym. Oczywiście, że mamy pewne podsumowania nawet 'za młodu', ale po czasie dopiero zrozumiemy, że to był tylko początek podsumowań i na te prawdziwe przyjdzie jeszcze czas. To trochę jak ze 'specjalistą', zapewne w dowolnej branży, który po 2-3 latach pracy myśli, że już wszystko umie i wszystko widział, bo mu 'senior' ktoś dopisał na wizytówce. Po kolejnych 15 latach sam będzie się uśmiechał na to wspomnienie (jeśli oczywiście nie zmarnował czasu...)

Dlatego w dalszym ciągu stanowczo nie zgadzam się z tym co @Coldman napisał. 25 lat to czas żeby zacząć żyć, a nie żeby podsumowywać.

[Fairytaled]

zawsze będzie tak, że pewnych spraw nie da się ruszyć, a pewne wybory z nami zostają. Ale to nie znaczy od razu, że przestajemy doświadczać i odkrywać i nadszedł czas podsumowań. Że zamyka nam to możliwości. Poczytajcie sobie o uniwersytetach 3-go wieku, mam paru znajomych, którzy wchodzą w nowe tematy po przejściu na emeryturę. Która w PL kojarzy się z chodzeniem na ryneczek i do apteki. Naprawdę można. I właśnie dlatego, że pewnych spraw nie da się ruszyć, że są priorytety i zobowiązania, niektóre rzeczy muszą poczekać na swój czas, chociaż dużo lepiej byłoby zająć się nimi, gdy było się pięknym i młodym. Oczywiście, że mamy pewne podsumowania nawet 'za młodu', ale po czasie dopiero zrozumiemy, że to był tylko początek podsumowań i na te prawdziwe przyjdzie jeszcze czas. To trochę jak ze 'specjalistą', zapewne w dowolnej branży, który po 2-3 latach pracy myśli, że już wszystko umie i wszystko widział, bo mu 'senior' ktoś dopisał na wizytówce. Po kolejnych 15 latach sam będzie się uśmiechał na to wspomnienie (jeśli oczywiście nie zmarnował czasu...)

Dlatego w dalszym ciągu stanowczo nie zgadzam się z tym co @Coldman napisał. 25 lat to czas żeby zacząć żyć, a nie żeby podsumowywać.

Podsumowywać można na łożu śmierci, każdy dzień może być ostatnim, ale równie dobrze może być pierwszym, choć wiadomo, że nie dla wszystkich będzie to możliwe.

[Rafael]

Jak ktoś lubi pracować, traktuje to jakoś bardzo poważnie, chce robić karierę, jara go to, plus przy okazji chce dobrze zarabiać, to jego życie może faktycznie zacząć się po 30, ale w innym przypadku tak średnio.

Fakt też takich znałem, ale to byli ci, którym nie powiodło się życie emocjonalne, relacja.
Za to fortuna do nich się uśmiechnęła, trafili dobrą pracę i poszli w tan a kapitalizmem, bo z dziewczynami nie umieli.

Do tego to już taki wiek, który co prawda nie jest w ogóle "starczy", ale z perspektywy poznawczej i emocjonalnej, główne odkrycia mamy za sobą. Widzę to dalej jako powtarzanie w kółko tego samego, ewentualnie z lekkimi zmianami.

Szczególnie w obszarze emocji to właśnie tak jest, a stopień przeżywania też nie taki jak u nastolatka.
Nic nie smakuje tak jak dawniej.

[intbrun]

Czytając co piszecie, to dla niektórych jednak 30tka to bardzo starczy wiek, skoro już perspektyw nie widzą. Ci którzy piszą tak na wyrost, bo 30tka jeszcze przed nimi, są chociaż trochę usprawiedliwieni. A już konkluzja że jak ktoś ma dobrą pracę, to dlatego że mu się emocjonalnie nie powiodło z dziewczynami jest co najmniej awangardowa. Albo znajomi nieodpowiedni...

[Drimlajner]

Zluzujcie kalesony, po 30 nie jest tak źle. Co do podsumowań to opowiadałbym się za takimi cyklicznymi, np. raz do roku.

[Patrycjusz]

Szczególnie w obszarze emocji to właśnie tak jest, a stopień przeżywania też nie taki jak u nastolatka.

Akurat to może być zaletą. Ile złych decyzji podejmowało się za takiego nastolatka, czy 20-parolatka, właśnie przez nadmierne emocje? Jakby nie patrzeć, emocjonalność nastoletnią w życiu dorosłym uznaje się za niedojrzałość. I nie znaczy to wcale, że taki nudny dorosły nie ma emocjonalności, tylko bardziej rozkłada się ona w czasie i jest mniej impulsywna.

[Rafael]

Jakby nie patrzeć, emocjonalność nastoletnią w życiu dorosłym uznaje się za niedojrzałość.

W teorii tak, a w praktyce różnie bywa.
Niektórzy chętnie wrócili by do tego okresu, bo w wieku dorosłym stracili kontakt ze swoimi emocjami z różnych powodów.
Ale bywa i odwrotnie, że ktoś jako nastolatek był zablokowany, a po 30tce nawiązał połączenie z własnymi emocjami, czy to dzięki psychoterapii, autoterapii, a nawet samoistnie.
Dużo też może pomóc trafienie na odpowiedniego partnera, partnerkę.

Jednak mało ludzi chce uczciwie pracować nad swoimi schematami.
Wielu z tych co trafiają do gabinetów, szuka tylko usprawiedliwienia przed samym sobą, że niby coś robią, a tak naprawdę nie mają ochotę na gruntowne zmiany.
Zresztą można też wtedy zwalić całą winę na terapeutę, przecież chodziłem co tydzień, a jest jak było.
Samo chodzenie bez pracy własnej raczej nic nie pomoże.

"Ile złych decyzji podejmowało się za takiego nastolatka, czy 20-parolatka, właśnie przez nadmierne emocje? "

Też różnie bywa. Niektórzy faktycznie mogą sobie życie zepsuć.

Ale są też tacy jak ja, którym nic o poważniejszych, dalekosiężnych konsekwencjach się nie przytrafiło.
Dla mnie to bez dwu zdań najlepszy okres w życiu. Właśnie nie dzieciństwo jak u wielu, tylko ten nastoletni.
Każda sfera życia była na plus.

Rodzice się wreszcie rozwiedli, po wyprowadzce ojca dostałem własny pokój. Rodzinnie się wszystko ułożyło.
Z dziewczynami super.
Miałem świetną grupę rówieśniczą, dużo fajnych hobby.
Byłem najbogatszy w okolicy.
Założyłem własny zespół muzyczny.
W szkole znakomite osobiste układy z nauczycielami, jak u nikogo innego. O nauce mogłem zapomnieć.
W sportach też zawsze na podium. Bardzo dobra wspierająca wspólnota sąsiedzka.
Własny motocykl i samochód, to już w liceum.

Wszystko co chciałem to miałem, tylko kwestia czasu i odpowiedniego wysiłku, bo te wszystkie wspaniałości nie spadły z nieba przecież.
Startowałem tylko z pozytywną osobowością na pokładzie.

[Rafael]

A już konkluzja że jak ktoś ma dobrą pracę, to dlatego że mu się emocjonalnie nie powiodło z dziewczynami jest co najmniej awangardowa. Albo znajomi nieodpowiedni...

Jeszcze mi się przypomniało, z zeszłego miesiąca, anonimowe badanie przeprowadzone wśród menadżerek, singielek po trzydziestce, jak najbardziej w temacie.
Pytanie dotyczyło motywacji robienia kariery. I większość z nich odpowiedziało, że jest nią nieudane życie osobiste.
Były ambitne, chciały być w czymś dobre, a w relacjach romantycznych i przyjacielskich takie nie były.
Te decyzje to już na studiach zapadały, gdy ostatecznie się przekonały, że z powodu takich a nie innych zasobów i profilu osobowości nigdy duszą towarzystwa, ani dziewczyną cieszącą się dużym powodzeniem, nie będą.
Za to mogą zostać menadżerkami, bo do tego mają predyspozycje. W tym fachu mogą być podziwiane i cieszyć się uznaniem i atencją.
Zatem na pytanie po co żyć, mogły by odpowiedzieć, aby robić karierę.

A ja swojego doświadczenia wiem, że niezależnie od płci, jeśli ktoś jest lubiany, potrafi głęboko przeżywać emocje i wchodzić w satysfakcjonujące relacje towarzyskie, to poszuka sobie pracy na 8 godzin, spokojnej, zgodnej z jego osobowością i najczęściej nisko płatnej. Takiej, żeby po wyjściu z niej czuł się tak samo wypoczęty, jak przed rozpoczęciem i mógł po godzinach dopiero na serio zacząć żyć, angażując się w interakcja społeczne dające mu dużo radości i przyjemności.

[Drimlajner]

Komedia.