@Introman24 Dobrze widzieć powrót na forum. Bałem się że może wirus cię dopadł, albo co gorsze - Trzaskowski przestał płacić za pisanie szkalujących naszą bogobojną partię postów.
Introja pisze: 17 mar 2021, 23:54
Martwię się też dziś w ogóle o przyszłość. Boję się, że żyjąc w związku na odległość będę musiała tak jeździć jeszcze sporo lat. Wydaje mi się to okropną wizją i bolesną
To tu trzeba się kierować mądrością naszych prababek i zamążpójść. No bo co to? Subsydiowanie PeKaPe? Nieżyciowy jakiś ten twój chłop
Ja niczym się nie martwię. Szekspirowskie "w tym szaleństwie jest metoda". Choć to niezbyt radosne, słyszeć takie hasło z ust anarchisty.
Introja pisze: 18 mar 2021, 10:51
Boję się, że mój chłopak w ogóle o mnie na poważnie nie myśli. Ja nie mówię że wszystko zaraz teraz, ale jakieś wspólne wizję powinny być. Teraz się czuję strasznie samotnie i prawie jak po złamanym sercu. Sama nie wiem skąd te reakcje, może wyolbrzymiam, a wszystko się ułoży
Związkowe gapiostwo wśród nas, przedstawicieli płci niezbyt pięknej wydaje się być częstym zjawiskiem, zwłaszcza słuchając przeróżnych stand-upów i reakcji, jakie wywołują wśród publiczności.
Chyba nie ma innej rady jak rozmowa. Możliwie bez robienia wyrzutów, spróbuj powiedzieć co Ci przeszkadza, w jakich sytuacjach to się objawia, na co ma zwracać uwagę. Może niekoniecznie przyjemna, ale sprawdzona metoda. A co do planów, może powiedz czego oczekujesz i daj trochę czasu na przemyślenie, tak, żeby nie musiał się określić od razu, tylko na spokojnie za miesiąc, albo pół.
Niestety, u nas często faceci jak ognia unikają zobowiązań. Kwestia wychowania i wzoru kulturowego. Trudno przeskoczyć. Mój facet za cholerę tego podejścia nie rozumie, polecam obcokrajowców
Fire pisze: 18 mar 2021, 21:33
Mój facet za cholerę tego podejścia nie rozumie, polecam obcokrajowców
Brzmisz jak Karyna.
To kwestia konkurencji, obecnie mamy sytuacje gdzie więcej jest samczyków od samiczek i tutaj powinny być jakieś tańce godowe o to kto jest lepszy, z tym, że dziewczynki jakoś tak zostały oduczone tupania nóżką i stawiania wymagań wobec mężczyzn. No to każdy jeden leń i przegryw byle kiwnie palcem i ma na zawołanie.
Nasze prababki miały rację (a żyły w odwrotnych czasach, gdzie samiczek było więcej, bo samczyki pozabijały się na wojnie).
Zawsze będę polecać obcokrajowców, taki mam gust i tyle
Jak działa Introja nie wiemy na tyle żeby wydawać osądy czy rady moim zdaniem a te tupania i reszta, oczywistość dla mnie, wysokie standardy to podstawa, nieważne ilu tych samczyków, zupełnie nieistotny argument
Fire pisze: 19 mar 2021, 0:59
a te tupania i reszta, oczywistość dla mnie, wysokie standardy to podstawa, nieważne ilu tych samczyków, zupełnie nieistotny argument
Chapeau bas.
Fire pisze: 18 mar 2021, 21:33
Niestety, u nas często faceci jak ognia unikają zobowiązań. Kwestia wychowania i wzoru kulturowego. Trudno przeskoczyć.
Tłumacząc z kobiecego na logiczny to kwestie wychowania i wzoru kulturowego są pochodną ilości samczyków, i samiczek w społeczeństwie, tak wiem, to jest jednocześnie istotne i nieistotne.
Nic to, niech wam ta obcokrajowa trawa będzie zieleńsza. Tam zawsze jest bardziej zielono i raźniej, tam gdzie nas nie ma.
Bardzo tragicznie tu nie jest, pieniądze mi się nawet zgadzają kwestię damsko męską odpuszczam żeby nie urazić nikogo
Odeszliśmy od tematu..
Mogę pomarudzić na to, że pojutrze ponownie startuję w roli szeleszczącego bałwanka w kapturze, zabrakło miejsc covidowych
Samotność. Samotność. I jeszcze raz samotność. Niby jako introwertyk powinno czerpać się z samotności spokój i relaks ale jak jest jej za dużo to dół gotowy. 4 miesiące temu zakończyłam 2 i pół letni związek z niezwykle toksycznym człowiekiem, który m.in. wmawiał mi, że moje koleżanki nie są dla mnie dobre i odzywają się tylko, jak czegoś potrzebują. Nie była to prawda w przypadku części z nich. W przypadku pozostałych niestety miał rację. Ale nadal, przychodzi weekend a telefon milczy. Być może mam problem z planowaniem. Lubię spontaniczne wyjścia ale lista szybko się skraca, kiedy okazuje się, że wszyscy już są na dzisiaj zajęci. Przez nieudany związek i porzucenie przez to hobby zostałam tak naprawdę z niczym. Uwielbiam rozmowy, o czymkolwiek, po prostu kontakt z ludźmi. Jeśli ktoś ma podobnie albo chciałby po prostu pogadać, wrzućcie wiadomość. Możemy się przerzucić na jakiś komunikator albo spotkać na kawę na wynos gdzieś w Warszawie. #32 #warszawa
i_Aneta pisze: 28 mar 2021, 15:01
4 miesiące temu zakończyłam 2 i pół letni związek z niezwykle toksycznym człowiekiem, który m.in. wmawiał mi, że moje koleżanki nie są dla mnie dobre i odzywają się tylko, jak czegoś potrzebują. Nie była to prawda w przypadku części z nich. W przypadku pozostałych niestety miał rację.
To jest generalnie część problemu, który opisałem tutaj viewtopic.php?p=91752#p91752
Nawet jeśli miał rację w przypadku niektórych, to jednak odcinanie kogoś od znajomych, by mieć tę osobę niejako na własność jest chore. Tylko, że to jest problem systemowy i głęboko zakorzeniony w naszej kulturze. Nawet mówi się "mieć chłopaka/dziewczynę" tak jakby drugi człowiek był czyjąś własnością. Mówi się też, że ktoś jest czyimś skarbem, niby jest to ładne określenie ale kryje się za nim pewnego rodzaju uprzedmiotowienie i zaborczość. Oczywiście ktoś może powiedzieć, że jest przecież równość na zasadzie "ona jest moja ale i ja jestem jej" ale to po prostu nic innego jak obustronne uprzedmiotawianie się ludzi - robienie z kogoś przedmiotu i samemu pozwalanie na bycie czyimś przedmiotem. A człowiek ma naturę przedmiotu, ale i podmiotu i to właśnie ta druga podmiotowa natura czyni z nas osoby.
Przykrym jest, gdy ludzie, tak w sferze zawodowej, jak i prywatnej, potrafią człowieka dostrzec tylko wówczas, gdy czegoś od niego chcą. Nikt nie zadaje sobie trudu, by się zatrzymać, zastanowić, wejść w cudze buty i doświadczyć drugiego człowieka. W pogoni za iluzją doskonałości, samorozwojów, pieniędzy i zakłamanego prestiżu ludzie depczą innych, własne bzdurne racje przedkładając nad nieocenioną wartość wspólnoty, dzielenia się, przyjaźni, empatii czy nawet zwykłej przyzwoitości. Nie mam siły na takie klimaty, nie chce mi się dłużej walczyć o słuszne sprawy, bo one przeważnie przegrywają, nie ruszają ludzkich sumień, bo tych najczęściej brak. Jestem zmęczona otaczającym mnie prostactwem, głupotą i bezwstydnym ślizganiem się po powierzchni życia. Ech, rozżalona jestem i tyle. :/
To odsapnij chwilę, ale nie przestawaj. To co robisz, robisz dla siebie, nie dla innych. Ty masz czerpać satysfakcję. Miło gdy inni docenią, ale gdy nie docenią, to ... ich strata. Z głupotą nie warto walczyć, trzeba ją omijać. No i niestety czasem trzeba mieć twardy zadek, oblizać się. A potem iść dalej. Idealny świat to niestety tylko w bajkach i romansach (a i tam niekoniecznie)
Co wejdę na to forum to omijam ten wątek, ale w końcu jestem. Nowe mieszkanie na wynajem i pierwsza praca na umowę o pracę. Zaczynam czuć, że zbliżam się do punktu bez powrotu, mimo, że jeszcze dużo może się zmienić, co zwiększa stres bo zmiany nawet na lepsze są stresujące, a praca z pieniędzmi, sprawozdaniami, itp dodatkowo ten stres potęguje. Na początku nie odczuwałem pandemii bo siedziałem w rodzinnym domu, ale teraz czuję, że kontakt z ludźmi których się już zna, jest ważny, chciałbym wyjść z kimś do pubu, na bilard, a obecnie siedzę sam w kawalerce, co nieprędko się zmieni. Kurde, główny problem to samotność, nie tylko u mnie. Tak powszechna bolączka trawi ludzi. Kurde x2, mam chyba fobie społeczną, nieśmiały raczej nie jestem. Kurde x3, czuje, że ciemność coś do mnie powraca 'Hello darkness my old friend' XD, ale znów przełamałem się do pisania tu, to może jednak już nie 'hello'. Co ja tu napisałem, byłem w superpozycji, myślałem i nie myślałem jednocześnie
Ot, dorosłe życie.Tak to jest. Musimy pokonywać swoje lęki i ograniczenia. Wykonywać to, czego od nas oczekują. Nie jest łatwo ale jak już się wejdzie w rytm i przyjmie to z pokorą, da się radę. Mnie pomaga skupianie się na tym co robię, nie na innych ludziach. Polecam.
Dorosłe życie, które jest tylko etapem, jak kamień, na drodze wyłożonymi kocimi łbami. Co ja z tymi metaforami ostatnio to ja nie wiem, mam nadzieje, że metafora zrozumiała, życie-kocie łby, kamień-dorosłe życie xd. Skupienie się na tym co się robi pozwala oderwać się od wszystkiego, w pracy można skupić się na pracy (z przerwami na uświadamianiem sobie, że to tylko praca, a w życiu może być słabo), a po 8 godzinach, można skupić się na… czymś.
Nie skupianie się na ludziach, nie widzę tego (szczególnie, gdy problemem jest samotność xd), co raz bardziej dostrzegam, że nie da się tego robić, ludzie nas otaczają i są jak tlen, jest to jedna osoba, a przy jej braku, wszyscy inni, interakcje są niezbędne (przypominam o fali depresji czy innych zaburzeń spowodowanych pandemią).
Żeby ocieplić to co napisałem, przytoczę co mam w głowie od paru lat, bawiąc się w ‘zgadnij która ręka’, cieszmy się gdy wylosujemy cukierka, bo w drugiej może nie być nic lub dwa cukierki, lecz nadal mamy jeden; choć łatwiej mówić niż stosować i trudno rozpoznać, co się ma
