Przeczytałem w dwa dni, jutro lecę po drugą część. Jest sobie wieś, jakby wycięta z rzeczywistości i ulokowana w innym wymiarze, gdzie ludzie nie starzeją się, a wszystko resetuje się o poranku. Trochę jak w Dniu Świstaka - zbijesz kubek, rano będzie jak nowy, gość wbije ci siekierę w plecy, rano nie będzie po tym śladu. Każdej nocy wieś nawiedzają istoty z Czarnego Wygonu, równie urocze jak dziewczynka z okładki.
Jest też drugi poziom - normalny świat, w którym dziennikarz natrafia na zapiski relacjonujące wydarzenia z owej Słonecznej Doliny. Te dwie rzeczywistości zdają się przeplatać między sobą. Pytanie tylko, jaki mają ze sobą związek...
Fajna lektura, fajna.
W założeniu to manifest filozofii obiektywistycznej, więc autorka wbija przekonania czytelnikowi m.in. przez te wyidealizowane postaci (chociaż później jest trochę kontrowersji).
