Polski Portal Introwertyków

Byłam w związku 8 lat. Definitywnie rozstaliśmy się na początku tego roku, ale ostatnie 2-3 lata to była równia pochyła, okropna szarpanina emocjonalna. Co było takiego szczególnego w tym związku? - po raz pierwszy tak głęboko kochałam, spotkałam kogoś kto miał podobne poglądy na życie (a jako że poglądy mam nietypowe jak na Polskę, to i takie osoby spotykam rzadko), przy kim czułam się całkowicie swobodnie, czyja obecność mi nie przeszkadzała i przed kim się całkowicie otworzyłam (piszą ja,ale to wszystko było obustronne tzn. te odczucie). Dla mnie, jako dla głębokiego introwertyka było to coś nowego, nowa jakość w życiu to że na przyklad mogłam z nim przebywać non stop przez miesiąc kiedy razem podróżowaliśmy i nie czuć potrzeby pobycia samej nawet przez chwilę. Do tego mój chłopak był także moim najlepszym przyjacielem. Najlepszym jakiego kiedykolwiek miałam. I z tym facetem chciałam żyć, chciałam mieć rodzinę, dzieci, chciałam się z nim starzeć.

Od prawie roku jestem sama. Całkowicie i dosłownie. Wiem jednak, że ja jestem osobą, która chce być w związku i która potrzebuje bliskości emocjonalnej i fizycznej. Innymi słowami, nie muszę mieć wielu znjomych, ale chcę mieć faceta i chcę mieć o kogo się troszczyć. Wiem to i wiem, że chcę z kimś być. Wiem też, że umiem budować związek i pracować nad nim. Rzecz w tym że na myśl o tym wszystkim co po drodze do bycia razem robi mi się słabo i czują straszną niechęć. Generalnie to co dla wielu ludzi jest najfajniejsze czyli etap flirtowania, randkowania, szykowania się na te spotkania, poznawania się, zmieniania zdania, sprawdzania, jakichś tam nadziei, pierwszych deklaracji itp. we mnie powoduje albo odruch " o rany, tylko nie to" albo " nie chce mi się". I jak myślę, że mialabym najpierw spotkać/ poderwać/ dać się poderwać X-owi, potem się niezobowiązująco spotykać, gdzie na początku ludzie starają się pokazać od jak najlepszej strony, potem to zbliżanie się do siebie, potem pierwszy seks i jak wyjdzie (czy mi będzie dobrze, czy jemu się spodoba, czy ja mu się nago spodobam), pierwsze objawy zaangażowania, a potem być może delkaracje, zamieszkanie razem - robienie przestrzeni w moim mieszkaniu dla kogoś lub znajdywanie mojej przestrzeni w nowym miejscu, pierwsze kłótnie lub rozstanie po pewnym czasie spotykania się. I powolne odkrywanie kart przez owego X.

Tak więc chciałabym znów mieć ten etap dotarcia, znania na wylot zapachu i ciała partnera, jego upodobań i jego wad, jego przeszłości, jego mocnych i słabych stron. Tego rozumienia się bez słów. Milczenia razem bez skrępowania. Zażyłości, która osiąga się po dłuższym byciu razem. I to wszystko bez przechodzenia przez pierwsze stadia. I nie wiem, czy pragnienie bycia z kimś będzie sliniejsze, czy moje obecne lęki, niechęć do poznawania. I przeraża mnie jak zgorzkniałą, zobojętniałą, niepewną siebie i zamkniętą na nowych mężczyzn się stałam

Niestety przejście bezpośrednio do etapu, w którym rozumiecie się bez słów nie wydaje mi się możliwe bez tych początkowych. Raczej też jest niewykonalne zatrzymanie się na etapie, którym nam najbardziej pasuje.

Gdzieś widziałem, że wg. jakiś badań (chyba najdłuższych w historii) najszczęśliwsi są Ci, co szukają miłości lub w niej żyją. Szukaj, nawet jeśli nie znajdziesz. Jeśli zdecydujesz się szukać, nie rób założeń i nic nie oczekuj - po prostu idź do przodu.

Zgadzam się z ognikiem, trzeba żyć miłością, bo to daje największe szczęście.

I przeraża mnie jak zgorzkniałą, zobojętniałą, niepewną siebie i zamkniętą na nowych mężczyzn się stałam

tian_shan, chyba po prostu nie jesteś jeszcze gotowa na kolejny związek. W takim stanie niczego raczej sensownego nie zbudujesz. Daj sobie czas. Póki postrzegasz siebie jako zgorzkniałą, niepewną siebie i zamkniętą w sobie, to nie masz wiele do zaoferowania w związku. Zadbaj o siebie.
Pozdrawiam

Zgadzam się z ognikiem, trzeba żyć miłością, bo to daje największe szczęście.

Albo też największy ból, niestety.
Tian_shan; jak to czytam to czuję się jakby ktoś pisał o mnie. Choć mój związek trwał krócej, i na początku był jeszcze pełen młodzieńczej naiwności, to dalej niczym właściwie się nie różnił.

I nie wiem, czy pragnienie bycia z kimś będzie sliniejsze, czy moje obecne lęki, niechęć do poznawania. I przeraża mnie jak zgorzkniałą, zobojętniałą, niepewną siebie i zamkniętą na nowych mężczyzn się stałam

Mnie powrót do świata żywych zajął jakieś 1,5 roku, a jestem osobą dość szybko przechodzącą z jednego nastroju w inny. I właściwie stało się to tylko dzięki przyjaciołom którzy postanowili mnie postawić na nogi. Ale z dnia na dzień jest coraz lepiej, przestałem traktować dziewczyny jak powietrze, z jedną się nawet czasem spotykam. Oczywiście nie łatwo było pokonać dawne lęki i obojętność, ale udało się.
Myślę że to dla Ciebie może być pocieszenie, ta niechęć powinna minąć jak wszystko inne.