Polski Portal Introwertyków

Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie.
Wiem jedno, że nawiązywanie kontaktów międzyludzkich jest i było dla mnie udręką i powodem do stresu.
Tak naprawdę to nigdy nie było w moim życiu osoby, którą bym mogła nazwać "przyjacielem".
Nie potrafię wykrzesać z siebie "entuzjazmu" do poznania kogokolwiek, najzwyczajniej w świecie ludzie mnie nie interesują.
Wolę spędzać czas sama z sobą (plus pies) niż z ludźmi, gdyż wyczerpuje mnie to psychicznie.
Ludzie mówią, że sprawiam osoby zimnej i nieprzystępnej.
Nie lubię mówić, wolę słuchać, pod warunkiem, że ktoś ma do powiedzenia coś ciekawego.

Czy to czyni mnie introwertykiem czy osobą zaburzoną?
"Mmm_pineapple, skoro nie lubisz ludzi to co tutaj robisz?" - Sama nie wiem, ponoć ludzie potrafią pozytywnie wpłynąć na zdrowie psychiczne.

mmm_pineapple pisze: 02 gru 2021, 21:15 Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie.
Wiem jedno, że nawiązywanie kontaktów międzyludzkich jest i było dla mnie udręką i powodem do stresu.

Po tym zdaniu jestem w stanie stwierdzić, że z pewnością masz cechy neurotyka. Wszelki lęk, nieśmiałość, stres wynikający z nawiązywania relacji jest właśnie cechą osobowości neurotycznej.

mmm_pineapple pisze: 02 gru 2021, 21:15
Nie potrafię wykrzesać z siebie "entuzjazmu" do poznania kogokolwiek, najzwyczajniej w świecie ludzie mnie nie interesują.
Wolę spędzać czas sama z sobą (plus pies) niż z ludźmi, gdyż wyczerpuje mnie to psychicznie.
Ludzie mówią, że sprawiam osoby zimnej i nieprzystępnej.
Nie lubię mówić, wolę słuchać, pod warunkiem, że ktoś ma do powiedzenia coś ciekawego.

Nie możesz wykrzesać z siebie entuzjazmu, ale post w temacie randkowym jest, czyli po prostu masz mały zakres potrzeb towarzyskich, co jest w porządku.
Bycie wrażliwym na punkcie bodźców i przy tym preferowanie czasu spędzonego samemu ze sobą - jeśli nie sprawia ci to problemu, w pełni to akceptujesz, no to jest to taka cecha introwertyka.
Słuchanie ludzi konkretnych jest również pewną cechą introwertyków, którzy szanują swoje baterie.

Poniżej trochę teorii

PODSTAWOWE WYMIARY OSOBOWOŚCI W MODELU WIELKIEJ PIĄTKI
1. NEUROTYCZNOŚĆ – wymiar odzwierciedlający przystosowanie emocjonalne – emocjonalne
niezrównoważenie. Neurotyczność oznacza podatność na doświadczanie negatywnych emocji, takich jak
strach, zmieszanie, niezadowolenie, gniew, poczucie winy oraz wrażliwość na stres psychologiczny. Osoby
neurotyczne są skłonne do irracjonalnych pomysłów, stosunkowo mało zdolne do kontrolowania swoich
popędów oraz zmagania się ze stresem. Osoby z małą neurotycznością są emocjonalnie stabilne, spokojne,
zrelaksowane i zdolne do zmagania się ze stresem, bez doświadczania obaw, napięć i rozdrażnienia. Cecha ta
jest przede wszystkim wymiarem normalnej osobowości.
- lęk – tendencja do reagowania napięciem i strachem, nerwowość i skłonność do martwienia się
- agresywna wrogość – tendencja do doświadczania gniewu i irytacji
- depresyjność – tendencja do doświadczania poczucia winy, smutku, bezradności i samotności
- impulsywność – niezdolność do kontrolowania pragnień i popędów
- nadwrażliwość – podatność na stres – niezdolność do zmagania się ze stresem, tendencja do reagowania
poczuciem bezradności i paniką w trudnych sytuacjach.
- Nadmierny samokrytycyzm – lęk społeczny, niskie poczucie wartości, wstydliwość i poczucie
zmieszania w obecności innych.
2. EKSTRAWERSJA – charakteryzuje jakość i ilość interakcji społecznych oraz poziom aktywności, energii
i zdolności do odczuwania pozytywnych emocji.
- towarzyskość – zakres i ilość utrzymywanych kontaktów z innymi ludźmi
- serdeczność – zdolność do utrzymywania bliskich związków z innymi ludźmi, przyjacielskość
- asertywność - tendencje dominatywne i przywódcze
- aktywność – tempo, wigor, energia, potrzeba bycia zajętym i zaangażowanym
- poszukiwanie doznań – poszukiwanie podniet i stymulacji
- emocjonalność w zakresie reagowania pozytywnymi emocjami – np. radością, poczuciem szczęścia,
oraz pogodny nastrój i optymizm życiowy

Sama nie wiem, dlaczego dorzuciłam tam post, szukałam ostatnio aktywnych wątków? Nie ukrywam, że jest to też, coś do czego popycha mnie terapeuta. Niekoniecznie bym wchodziła w związek, ale znalazła osobę, z którą mogę zbudować jakąkolwiek pozytywną relację, jej charakter (romantyczny/przyjacielski) nie gra większej roli, co zresztą zostało poniekąd podkreślone w moim poście. To tyle tytułem wstępu.

masz mały zakres potrzeb towarzyskich, co jest w porządku.

Lepiej bym tego nie określiła.

To jest bardzo dobrze postawione pytanie. Jeszcze jakiś czas temu powiedział bym z całą pewnością, że jestem introwertykiem. Tak po prostu. W tej chwili, kiedy moje życie wywróciło się do góry nogami. W tym momencie chodzę po suficie i szukam sposobu na powrót na ziemię. Ale wracając do tematu. Teraz po tym co ostatnio przeszedłem i dalej przechodzę, myślę że jestem na pewno neurotykiem/introwertykiem który nauczył się do pewnego stopnia funkcjonować w otaczającej rzeczywistości. I całkiem nieźle mi to szło, przynajmniej jeśli chodzi o pracę i związane z nią kontakty międzyludzkie. Nie było idealnie, ale jakoś szło. Teraz wiem, że było do bani. Plany, marzenia wszystko przeciągane w czasie, masa spraw nie skończonych. Wszystko nie tak. Do tego wszystkiego problemy z nawiązaniem bliższych relacji z kobietami. Temat odkładany i bagatelizowany latami. Zawsze w elegancki sposób racjonalizowany i sprowadzany do "nie ma problemu". Aż do pewnej chwili... kiedy poznałem, co prawda powierzchownie, ale jednak... najśliczniejszą dziewczynę na świecie... to właśnie wtedy wszystko się skomplikowało...i to bardzo... niebieskie oczy i burza piegów pod nimi...po prostu mój system się zawiesił, padło wszystko co tylko mogło. Zapomniałem jak się nazywam i dokąd zmierzam z tym wszystkim co dotąd robiłem. Teraz jestem w punkcie "0". Pozostały mia dwie drogi, albo zapaść się pod ziemię, porzucić wszystko i uciec. (tyko pytanie gdzie? i co to da?) Albo zmierzyć się z tym wszystkim co mnie spotkało, naprawić siebie i znaleźć zakopane gdzieś głęboko pokłady odwagi żeby powiedzieć to co powinienem był powiedzieć już dawno temu. Gdybym tylko dostał jeden sygnał od "bogów", że to co mi się wydaje nie jest złudzeniem... byłoby...

Ja w zasadzie nikogo nie lubię. Trzymam się od ludzi z daleka. Poza bardzo nielicznymi wyjątkami.

Ale temat dotyczy introwertyzmu, nie narcyzmu, jego Wysokość Frycu.

Witaj,

Wygląda na to, że możesz opisać siebie jako introwertyka, który woli spędzać czas samotnie lub z ludźmi, którzy są ci bardzo bliscy, co pozwala ci naładować baterie psychicznie. Nie musi to oznaczać, że jesteś niechlujny, ale raczej, że masz naturalną preferencję do introspekcji i unikania częstych kontaktów społecznych.

patha pisze: 18 lip 2023, 18:02 Ale temat dotyczy introwertyzmu, nie narcyzmu, jego Wysokość Frycu.

Odpowiadam więc na pytanie: jestem, Aleksandrze Grigorijewiczu.

ja lubię ludzi ale jestem introwertykiem.
mówię mało, raczej słucham i odpowiadam na pytania.
również zbyt dużo bodźców społecznych mnie męczy, częściej zajmuję się czymś w samotności.
co nie znaczy, że nie potrzebuję czasem towarzystwa