Polski Portal Introwertyków

Miałem jakieś dziesięć lat i zaczęło do mnie docierać, jak szybko płynie czas i mało zwykłych chwil, z których składa się przecież większość życia, zostaje w pamięci. Usiadłem więc na łóżku, spojrzałem przed siebie (widok na rozszczelnione żaluzje, a za nimi dach sąsiada, komin i antena telewizyjna na tle pomarańczowego od zachodzącego słońca nieba) i powiedziałem sobie, że zapamiętam ten moment na zawsze. I do dziś pamiętam go z wieloma szczegółami, to mój wehikuł czasu do chwili, kiedy wszystko było prostsze. Powinienem to chyba robić częściej, bo czas upływa a w pamięci pozostaje po nim tylko jakaś rozmyta breja.

Może nie do końca w temacie, ale opowiem. Będąc w szkole podstawowej, pojechaliśmy na wycieczkę do "Sztolni Czarnego Pstrąga" (Tarnowskie Góry). Byłam zachwycona tym miejscem, tym co zobaczyłam. Potem często jako osoba dorosła myślałam, jak wspaniale byłoby znowu tam powrócić. I kiedy udało mi się ponownie być w tym miejscu, pomyślałam z rozczarowaniem, ale czym ja się wtedy zachwycałam, przecież nie ma tu nic szczególnego. No cóż zmieniamy się.

Dwie stare Kaszubki korbiacące po kaszebsko przez ulicę. Każda na swej działce, przy swych gdoczkach (kurkach) i ot tak przez ulicę na pełen regulator.
Pewnie narzekały na warszawiaków.

U mnie wspomnienie to wiąże się z wycieczką do Włoch kilkanaście lat temu. Ogromne wrażenie wywarły na mnie widoki gór połączonych z morzem oraz zabudowania na zboczach tychże gór.

Natomiast jeśli chodzi o widoki znane tylko ze zdjęć, to wygrywają norweskie fiordy. Od kiedy zobaczyłam je po raz pierwszy, żadne inne fotografie nie zrobiły na mnie takiego wrażenia.

Najwcześniejsze wspomnienie z dzieciństwa - sad wiśniowy, kwitnące drzewa wiśni:) Cały sad oblepiony białymi kwiatkami, do tego ten zapach...Uważam, że od dziecka miałam kształtowane poczucie estetyki, wrażliwość na piękno.

Wspomnienie sprzed kilku lat - wyjazd integracyjny dla studentów, którzy dostali się na pierwszy rok studiów. Mój ulubiony widok - widok szczęśliwych ludzi, kolegów, z którymi się wtedy zaprzyjaźniłam, tak beztrosko wtedy siedzieliśmy na molo i śpiewaliśmy Jolka, Jolka:) A zaraz potem nocny spacer po plaży. Do tej pory jest to moje najpiękniejsze wspomnienie.

W sumie bardziej wrażenie niż widok, jeszcze na studiach, coś koło 2013-14? Zima, padał śnieg, wracałem z Łodzi regionalnym. Był na tyle zapchany że siedziałem sobie na takim rozkładanym krzesełku przy drzwiach, gdzie było ciemniej i trochę zimniej. Ale też na tyle pusty by w tym przejściu nikogo nie było. Przed wyjazdem znalazłem w sieci akademickiej jakąś muzykę, którą wrzuciłem na telefon nie patrząc nawet co to jest, z myślą że może się kiedyś posłucha.
I tak sobie siedząc, stwierdziłem że warto coś nowego odsłuchać, więc wybrałem na chybił trafił. Za oknem ciemno, las i śnieży, a w słuchawkach pierwszy raz Wardruna. Takie wrażenie na mnie zrobił ten moment, że wryło mi się to w pamięć chyba już na stałe i dosyć mocno odmieniło mój gust muzyczny i zainteresowania.

Chyba nie pamiętam konkretnych widoków wcale. Pamiętam sytuacje. I zapachy. Pewnie po prostu w taki sposób działa moja pamięć. Hmm, może dlatego nie bardzo jarają mnie podróże i zwiedzanie czegokolwiek? Bo w sumie niedługo potem i tak niczego nie pamiętam. Pozostaje ewentualnie mgliste pojęcie o tym, że gdzieś byłem i wrażenie czy było to fajne doświadczenie, czy nie.

Próbuję sobie coś przypomnieć i serio nie potrafię w tej chwili. Nie, jeśli chodzi o "widok".