Polski Portal Introwertyków

Survival, czyli sztuka przetrwania w terenie.

Znam tylko teorię i choć bardzo mnie do survivalu ciągnie, to jeszcze nie miałem okazji wybrać się na swoją pierwszą wyprawę.

Więc zakładam ten temat przede wszystkim po to, żeby zapytać Was czy macie doświadczenia z survivalem? Możecie opisać swoje pierwsze wyprawy?

Ja również mam ciągoty w te strony,

fistful pisze:Ja również mam ciągoty w te strony, militarne gadżety itp.

Cóż, chyba interesujemy się różnymi odmianami survivalu. Ty piszesz o militarnym, wymagającym sprzętu. Ja z kolei właśnie chciałbym nauczyć się radzić sobie w sytuacjach ekstremalnych: np. mając ze sobą tylko nóż i zapałki, przeżyć w lesie miesiąc. Sprzęt mało mnie interesuje.

Dla mnie survival to przygotowywanie roślin i pędraków oraz spożywanie ich, filtrowanie wody za pomocą filtra skonstruowanego własnoręcznie z materiałów dostępnych w lesie, pieczenie chleba z mąki zrobionej z żołędzi, i tak dalej.

Że jak pierdzielnie bomba atomowa, a ja zostanę w lesie w samych gaciach to poradzę sobie.

Ale to tylko teoria, zobaczymy jak będzie w praktyce. Na pierwszą wyprawę jeszcze długo poczekam, ale niedługo będę stawiał swoje pierwsze kroki w jedzeniu najróżniejszych roślin jadalnych (trzcina, itp.). Na jedzenie robaków poczekam, aż przełamię własne opory psychiczne .

zarat pisze:Na jedzenie robaków poczekam, aż przełamię własne opory psychiczne .

...samo białko

Zaczynam rozumieć... w survivalu nie chodzi o durne wpierniczanie korzonków i dżdżownic, ale o pokonywanie własnych ograniczeń. Nie jedz trzy dni. Po co? Żeby lepiej siebie poznać, zbadać swoją reakcję na taki brak jedzenia (nawet nie wiecie jakie szaleństwo człowieka potrafi dopaść wtedy). A potem zjedz znienawidzoną potrawę. Na przykład wątróbkę, flaczki lub inne paskudztwo. W ostateczności produkty swojego nosa. Po co? Żeby pokonać własne ograniczenie. To jest survival. Pozbywanie się ograniczeń to wychodzenie na wolność.

zarat pisze:nawet nie wiecie jakie szaleństwo człowieka potrafi dopaść wtedy

Cooo? Co to?

Co do survivalu to faktycznie prawdziwa walka z samym sobą i pokonywanie ograniczeń. Jest to pociągające, choć z drugiej strony i niebezpieczne, a głupio byłoby oddać żywota zatruwając się jagodami

Niby jakie szaleństwo?
Kiedyś nie jadłem przez 10 dni - po to by udowodnić sobie że tak mogę. Pierwsze dwa dni są najgorsze, ale potem już jakoś to leci
Mamy całkiem dobre mechanizmy pozwalające na takie experymenty - lepsze nawet niż wiele innych ssaków, tyle że mało kto w dzisiejszych czasach potrafi z nich korzystać

Survival to nie "walka ze sobą" czy "pokonywanie ograniczeń"
To wyrobienie sobie odpowiedniego nastawienia i zdobycie pewnych umiejętności, po to by w razie potrzeby umieć sobie poradzić, a najlepiej po prostu umieć nie wpakować się w kłopoty

Oczywiście to również świetny sport, sposób spędzania czasu, możliwość sprawdzenia siebie - ale nie jest to główne założenia

Z resztą zapraszam do poczytania wynurzeń paru starych wyjadaczy w tej dziedzinie:
http://www.tactical.pl/forum/index.php

Piorun23 pisze:Survival to nie "walka ze sobą" czy "pokonywanie ograniczeń"
To wyrobienie sobie odpowiedniego nastawienia i zdobycie pewnych umiejętności, po to by w razie potrzeby umieć sobie poradzić, a najlepiej po prostu umieć nie wpakować się w kłopoty

Luz, survival to nie "wyrobienie sobie odpowiedniego nastawienia i zdobycie pewnych umiejętności". Survival to survival.

Survival to survival, a masło maślane?


Podaj w takim razie swoją definicję

Niektórych rzeczy nie da się zdefiniować słowami. Dlatego survival to survival, a miłość to miłość.

Według mnie wszystko się do określić, tylko trzeba się postarać
Moją definicje "survivalu" już podałem
a "miłość" to reakcja psycho-fizjologiczna wywołująca u ludzi szczególny rodzaj głupoty

Mistrzu, to daj nam jeszcze definicję na:
- świat
- życie

Widzę że poziom merytoryczny i trzymanie się tematu w tej dyskusji sięga forum Onetu
Myślałem że ktoś tu chciał rozmawiać o "sztuce przetrwania" a nie o filozofii na poziomie gimnazjum

Jeżdżę na survivale od 3 lat (w małych grupach, bo szesnastolatki rodzice raczej samej nie puszczą do lasu) i chyba najczęstszą definicją, jaką słyszałam było to, żeby "jak najwygodniej się urządzić przy praktycznie żadnym sprzęcie".
Oczywiście dotyczy to tego konkretnego typu survu, bo uczestniczyłam w takich, na których było się w miarę przygotowanym (tyle że to w ramach obozu przetrwania- budzą cię w nocy, 5 minut na spakowanie rzeczy z króciutkiej listy, 3 dni niszczenia psychiki co słabszych, w tym 2 dni bez wody i bardzo dużo wymagających ogromnego wysiłku fizycznego zadań oraz "nagród" za ich nieprawidłowe wykonanie), czyli w sumie bardziej hardkorowo, ale większość rzeczy mamy narzuconych.
A tak w ogóle to witam wszystkich, bo co prawda forum znam długo, niemniej jednak miałam pewne opory, by zacząć się na nim udzielać

Gdy czytam o "dniach bez wody", "niszczeniu psychiki" i "nagrodach" to mnie szlag trafia :evil:

Choć w zasadzie co kto lubi - jeśli ktoś chce się bawić w "Most na rzece Kwai" czy bazę Guantanamo, to jego sprawa
Mnie od takich klimatów odrzuca - za to ciągnie do "survivalu" metodami naszych Szlachetnych Przodków