Co nieco o mnie ~ EmilyEmmaLou
: 04 lut 2015, 19:23
Witam Was! Mam 16 lat i jestem uczennicą gimnazjum. Nieśmiałość towarzyszy mi odkąd pamiętam ( w mniejszym lub większym stopniu, zależy od okresu w życiu). Moje otoczenie staram się traktować przyjaźnie, ale otwieram się tylko przed prawdziwymi przyjaciółmi. Bardzo boję się śpiewać i przemawiać publicznie (od razu przypomina mi się "Inwokacja", której musieliśmy nauczyć się na pamięć rok temu). Na lekcjach praktycznie nigdy nie odzywam się bez wcześniejszego przygotowania. Zazwyczaj "siedzę cicho i nie sprawiam problemów", większość nauczycieli nawet nie wie jak się nazywam.
Przez pierwszy rok w gimnazjum "uzależniłam" się od jednej ze swoich koleżanek. Ona była taka śmiała i wygadana, do tego świetnie się uczyła. Na początku było fajnie - często mówiła za mnie, jakoś wspierała. Rok później obiecałam sobie, że się zmienię - poprawię oceny i jakoś 'nauczę się mówić"... Ona zareagowała w sposób, którego w życiu bym się nie spodziewała: zaczęła traktować mnie jak swoją rywalkę, wżywała się na mnie i traktowała jak kogoś gorszego... Teraz przestałyśmy ze sobą rozmawiać (zdecydowałam, że nie dam się tak traktować i zamilkłam). Jestem dziwnym człowiekiem - uwielbiam polski i robię wszystko, żeby mieć 6 na koniec roku, ale nie uda mi się to, ponieważ kompletnie nie umiem rozmawiać z nauczycielką. Bardzo ją lubię i szanuję... zależy mi na jej dobrej opinii i w ogóle, ale raczej nic nie osiągnę skoro nie mam odwago nawet zapytać o listę dodatkowych lektur...
Moim największym marzeniem jest poukładać sobie życie: skończyć studia, założyć rodzinę, mieć dzieci, mały dom na przedmieściach... Przy moim nastawieniu do ludzi raczej nie mam co marzyć o karierze... Spokojne życie pełne miłości i rodzinnego ciepła - to mój cel.
-----------------------------------------
Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam...
Przez pierwszy rok w gimnazjum "uzależniłam" się od jednej ze swoich koleżanek. Ona była taka śmiała i wygadana, do tego świetnie się uczyła. Na początku było fajnie - często mówiła za mnie, jakoś wspierała. Rok później obiecałam sobie, że się zmienię - poprawię oceny i jakoś 'nauczę się mówić"... Ona zareagowała w sposób, którego w życiu bym się nie spodziewała: zaczęła traktować mnie jak swoją rywalkę, wżywała się na mnie i traktowała jak kogoś gorszego... Teraz przestałyśmy ze sobą rozmawiać (zdecydowałam, że nie dam się tak traktować i zamilkłam). Jestem dziwnym człowiekiem - uwielbiam polski i robię wszystko, żeby mieć 6 na koniec roku, ale nie uda mi się to, ponieważ kompletnie nie umiem rozmawiać z nauczycielką. Bardzo ją lubię i szanuję... zależy mi na jej dobrej opinii i w ogóle, ale raczej nic nie osiągnę skoro nie mam odwago nawet zapytać o listę dodatkowych lektur...
Moim największym marzeniem jest poukładać sobie życie: skończyć studia, założyć rodzinę, mieć dzieci, mały dom na przedmieściach... Przy moim nastawieniu do ludzi raczej nie mam co marzyć o karierze... Spokojne życie pełne miłości i rodzinnego ciepła - to mój cel.
-----------------------------------------
Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam...
Nie widzę za dużego syfu, także enjoy your life to the fullest. Tyle przed Tobą, że nie ma co zawodzić nad tym, że nauczyciele nie znają Twojego imienia, mojego też nie znali a zobacz jak daleko doszłam (aż do Poznania, wow, to jak New York)! Ucz się jak najlepiej jeśli sprawia Ci to przyjemność, pogódź się ze swoją naturą i szalej! 
