Polski Portal Introwertyków

To ja bede trochę bardziej "rozmowna" niż mój poprzednik.
Złożę zeznania choć niechętnie obnażam swe przemyślenia.No więc tak:
Po pierwsze: Małżonką nie zamierzam byc, zupełnie nie interesują mnie oficjalne deklaracje, bo jak ktos kocha to nie zdradzi, a jak nie kocha, to zawsze zdoła sie podzieli soba. Preferuję wolne związki, co nie oznacza częstej zmiany partnera,z natury raczej jestem monogamistką.
Po drugie: Dzieci, nigdy w życiu swoich, ewentualnie mogłabym rozważyć stworzenie jakiejś rodziny zastępczej, ale ja rodzić i przekazywać dalej moich [ułomnych] genów nie mam zamiaru.
Po trzecie: Nie tyle nie potrzebuje związku, ile się go boję. Boję się, że nie bede potrafiła stworzyć nic normalnego, wiecznie nieufna i myśląca, że wszystko co dobre szybko się kończy, osobowość schizoidalna nie pozwoli na zbyt wiele chyba .
Po czwarte: Uważam, że nie spełnie się jako żona i matka, będe sie dusić w tym oficjalnym systemie wartości, choć dla ogółu szczęśliwa [w końcu ma dom, męża, dziceci, czegoż chcieć wiecej? - sarkażmik taki] w środku bym się zamęczyła na śmierc. Natomiast jako ...hmmmm... partnerka [równoprawna partnerka, a nie tylko kobieta wychowujaca dzieci i spełniajaca potrzeby seksualne] jak najbardziej tak, zresztą niezapeszając, może się uda....
Po piąte: "Czy sądzicie, że relacje z rodzicami, doświadczenia zebrane w ciągu życia w domu rodzinnym mają/miały wpływ na postanowienia, plany, marzenia związane z posiadaniem lub nie posiadaniem przez was rodziny?"
Jasne!!!! W końcu to rodzina nas kształtuje.
Po szóste [ i ostatnie]: Rodzina w przyszłości to JA i ON i spelnianie marzeń [tylko jeszcze Jego trzeba do tego przekonać ]

hiksa pisze:To ja bede trochę bardziej "rozmowna" niż mój poprzednik.
Złożę zeznania choć niechętnie obnażam swe przemyślenia.

Noż wypraszam sobie, ja też czasem jestem rozmowny[np po zmiekczeniu %]

hiksa pisze:Po trzecie: Nie tyle co nie potrzebuje związku, ile się go boję. Boję się, że nie bede potrafiła stworzyć nic normalnego, wiecznie nieufna i myśląca, że wszystko co dobre szybko się kończy, osobowość schizoidalna nie pozwoli na zbyt wiele chyba .

Myślę, że związku z drugą osobą boi się każdy. :wink:

hiksa pisze:Po czwarte: Uważam, że nie spełnie się jako żona i matka, będe sie dusić w tym oficjalnym systemie wartości, choć dla ogółu szczęśliwa [w końcu ma dom, męża, dziceci, czegoż chcieć wiecej? - sarkażmik taki] w śrpdku bym się zamęczyła na śmierc.

Przede wszystkim: nie popadać w formę, nie narzucać sobie niczego. Żyć tak jak wygodnie, nie myśleć o żadnym "duszeniu" się z kimś innym, a wtedy prawdopodobnie nie będzie to odczuwane w ten sposób. :wink:
Z drugiej strony, jeśli na wstępie już zakłada się, że związek to męczenie się, to może lepiej poszukać innego partnera.

hiksa pisze: Natomiast jako ...hmmmm... partnerka [równoprawna partnerka, a nie tylko kobieta wycchowujaca dzieci i spełniajaca potrzeby seksualne] jak najbardziej tak, zresztą niezapeszając, może się uda....

Ehh, co ten feminizm zrobił z kobietami.

hiksa pisze:Po szóste [ i ostatnie]: Rodzina w przyszłości to JA i ON i spelnianie marzeń [tylko jeszcze jego trzeba do tego przekonać ]

Tutaj mam podobne zdanie[co z bólem muszę wyznać . A z przekonaniem drugiej części może być trudno, szczególnie, jeśli jest to osoba bardzo emocjonalna, wiem coś o tym. :wink:

MetalMan pisze:Noż wypraszam sobie, ja też czasem jestem rozmowny[np po zmiekczeniu %]

Aha, to chyba dziś wypiłeś sporo, biorąc pod uwagę długość posta,
i z gory przepraszam nie był to zarzut świadomy z mojej strony.

MetalMan pisze:drugiej strony, jeśli na wstępie już zakłada się, że związek to męczenie się, to może lepiej poszukać innego partnera.

Akurat w moim wypadku to nie jest założenie dotyczące danej, konkretnej osoby, jest to aksjomat odgórny, chyba za dużo we mnie potrzeby wolności i swobody, no ale coż chyba trzeeba bedzie jakis kompromis znaleźć, tylko ze ta druga osoba na kompromisy uczulona

MetalMan pisze:Ehh, co ten feminizm zrobił z kobietami.

Nie skomentuje, bo słow szkoda, [nigdy feministką nie była, nie jestem i nie bede, ale niektorzy przedswtawiciele rodu meskiego, każde wyjscie kobiety z kuchni - nie mowiac juz nic o wyjściu do pubu badz na koncert - uwazaja za objaw feminizmu, nic tylko siąść i płakac]

MetalMan pisze:A z przekonaniem drugiej części może być trudno, szczególnie, jeśli jest to osoba bardzo emocjonalna, wiem coś o tym. :wink:

Właśnie tego też sie boje , ale mnie w przeciwieństwie do Ciebie to nie śmieszy, bo chyba pierwszy raz w zyciu mi zaczeło zależeć, choć poczatkowo bardzo sie broniłam , ale w moim przypadku nie problem z emocjonalnoscia lecz raczej z jej brakiem i szukaniem na siłe argumentacji wszystkiego co sie dzieje dookoła, a nie wszytsko da rade wytlumaczyc niestety ;(

hiksa pisze:Aha, to chyba dziś wypiłeś sporo, biorąc pod uwagę długość posta,
i z gory przepraszam nie był to zarzut świadomy z mojej strony.

A tam mój, spójrz na swój![wiekszosc mojego to wstawki z panny wypowiedzi :wink: ] :lol:

hiksa pisze:Akurat w moim wypadku to nie jest założenie dotyczące danej, konkretnej osoby, jest to aksjomat odgórny, chyba za dużo we mnie potrzeby wolności i swobody,

hiksa pisze: tylko ze ta druga osoba na kompromisy uczulona

Czyli miałem rację, jak ktoś nie uznaje kompromisu, to lepiej go zostawić, ew dostosować się. Sam tak mam, że w wielu sprawach po prostu jestem w 100% pewny swojego zdania i go nie zmienie

hiksa pisze:Nie skomentuje, bo słow szkoda, [nigdy feministką nie była, nie jestem i nie bede, ale niektorzy przedswtawiciele rodu meskiego, każde wyjscie kobiety z kuchni - nie mowiac juz nic o wyjściu do pubu badz na koncert - uwazaja za objaw feminizmu, nic tylko siąść i płakac]

Niech ci będzie: socjalizm. A ogólnie rzecz biorąc to panna w forme wpadła niestety, narzucanie sobie odgórnie, że nie jest się równa mezczyznie[bo kobiety nie sa rowne mezczyznom, ale to powod do dumy raczej] itd...

hiksa pisze:Właśnie tego też sie boje , ale mnie w przeciwieństwie do Ciebie to nie śmieszy, bo chyba pierwszy raz w zyciu mi zaczeło zależeć, choć poczatkowo bardzo sie broniłam , ale w moim przypadku nie problem z emocjonalnoscia lecz raczej z jej brakiem i szukaniem na siłe argumentacji wszystkiego co sie dzieje dookoła, a nie wszytsko da rade wytlumaczyc niestety ;(

No to problem, znam osoby wszystko racjonalizujące, raczej trudno je przekonać. Wróć, przekonać się ich nie da, można tylko troszkę zakrzywić ich poglądy. Z drugiej strony osoby takie mają dobrze przemyślany każdy pogląd, dlatego tak ostro ich bronią. Więc zalecałbym najpierw podejście na sucho do tych poglądów, a póżniej dyskusje, jesli okaza sie niezadowalające

Dzieci swych nigdy nie mam zamiaru mieč.
W teražniejszych czasach nie potrafię się odnaležč. Teražniejsza moda na zdradę i niestale związki - to nie dla mnie.
Ježeli kogoš kocham to na zawsze i jestem mu wierna.

Weryfikacja:

Inno pisze:W sumie nie odczuwam na razie potrzeby bycia w związku, ale wiadomo, to się może zmienić. Tak czy inaczej znalezienie kogoś, kto by mi odpowiadał i kto przy tym wytrzymałby ze mną, to chyba graniczy z cudem. A ja, cholera, w cuda nie wierzę.

Cuda się zdarzają, fajnie.

Inno pisze:Myślę, że jak już bym miała zakładać stały związek to najbardziej chyba pasowałaby mi forma, jak to nazywają, LAT (living apart together), czyli, że ludzie są razem, ale mieszkają każde w swoim mieszkaniu/domu. Albo gdybym miała mieszkać z kimś, to chociaż żebym miała własne mieszkanie gdzieś, do którego zawsze mogłabym pójść albo czasem spędzić tam noc, kilka dni.

To było takie teoretyzowanie. Nie powinnam mieszkać sama, to już wiem, poza tym okazało się, że z właściwym mężczyzną nawet przespanie nocy w jednym łóżku jest wykonalne i do tego przyjemne, tak więc na wspólne mieszkanie jak najbardziej się piszę. Ale własny mój pokój muszę mieć dla higieny psychicznej bezwarunkowo.

Małżeństwo i dzieci, zdecydowanie tak

chcialabym miec kochajacego meza i dwójkę (ewntualnie trójkę) dzieci,
Chciałabym,żeby mój mąż był ekstra,żebyśmy prowadzili dom otwarty,że przyjaciele/znajomi/rodzina mogli wpadać kiedy im się podoba i trochę pogadać i zjeść wspólnie obiad (tak tak,znowu włoskie modele kulturowe xd) Chciałabym,aby nawet zagubieni ludzie mogli wpaść i opowiedzieć swoją historię (nie czułabym się zagrożona bo mój gosciu by był silny xD) . W ogóle to chciałabym poślubić kogoś o innej kulturze,bo multikulti jest mega ;p

bo multikulti jest mega

Takich słów po studencie etnologii się nie spodziewałem. :wink:

Ja nienawidzę takich mieszanek z prostej przyczyny. Zabijają wszystkie kultury i tradycje. Krew mnie zalewa jak widzę arabów, którzy bezczelnie rozpanoszyli się po całej Europie. Zero asymilacji, zero poszanowania dla rodowitych mieszkańców Europy. W Polsce jeszcze jest znośnie, ale to co się dzieje na zachodzie wyciska łzy z oczu. Tak jak chrześcijaństwo ponad tysiąc lat temu zniszczyło rodzime tradycje, tak oni teraz je dobijają. Przeraża mnie obojętność chociażby wielu moich rówieśników, którzy mają głęboko w du*** swoje korzenie, kulturę.

Niestety po II WŚ Europę ogarnęła mania na punkcie poprawności politycznej. Z jednej skrajności w drugą. Teraz przyjdzie za to zapłacić.

Pozwolę sobie podsumować dwoma cytatami.

"Tolerance and apathy are the first signs of a dying society." - Arystoteles

"The fascists of the future will be called anti-fascists."
- Winston Churchill

Wiesz mi nie chodzi o to,aby się pozbywać swojej kultury,ale żaby też poznać inną. Sama też jestem przeciwna zanikaniu innych kultur. Chodziło mi raczej o pozytywne askepkty tego zjawiska. Chciałabym mieć taki dom,w którym paamięta się i szanuję Polską tradycję ale równocześnie jest się otwartym na inne,bo inne kultury po prostu mnie ciekawią(inaczej nie byłabym na tych studiach na których jestem xd)

Inno pisze:Myślę, że jak już bym miała zakładać stały związek to najbardziej chyba pasowałaby mi forma, jak to nazywają, LAT (living apart together), czyli, że ludzie są razem, ale mieszkają każde w swoim mieszkaniu/domu. Albo gdybym miała mieszkać z kimś, to chociaż żebym miała własne mieszkanie gdzieś, do którego zawsze mogłabym pójść albo czasem spędzić tam noc, kilka dni.

Taki model związku byłby dla mnie idealny. Obecnie mam prawie 40-tkę na karku i nadal nie odczuwam żadnej potrzeby wiązania się z kimkolwiek chociaż czasami pojawia się u mnie takie przelotne pragnienie. W takich chwilach przypominam sobie jak szybko mnie męczy towarzystwo innych ludzi tzn. znajomych i co ja miałbym robić z ewentualną małżonką całymi dniami. Dopuszczam możliwość, że partnerka mieszkałaby osobno i raz na parę dni byśmy się spotykali, niestety one wszystkie od razu chciałyby zamieszkać razem. :evil:
Próbowałem parę razy się związać z kobietami, ale bardzo szybko mnie to nudziło i męczyło. Widać nie dla mnie życie stadne i potomstwo.

Dzieci zdecydowanie mieć NIE chcę, dlatego że za nimi nie przepadam. Tzn. wychodzę z założenia że może i są one fajne, jeśli przebywa się z nimi od czasu do czasu, ale nie wyobrażam sobie poświęcać znacznej części swojego życia (i swoich pieniędzy ) na wychowanie dziecka. Nie wspominając już o tym, że to wielka odpowiedzialność, z którą mogłabym sobie nie poradzić. Poza tym na samą myśl o ciąży i porodzie przechodzą mnie dreszcze
Co do bycia w związku, to zdecydowała bym się na LAT, ponieważ dla mnie wspólne mieszkanie to niemal całkowite wyzbycie się swojej niezależności (i to niezależnie od tego, czy żyje się w sformalizowanym związku, czy nie). Poza tym w razie rozstania nie chciałabym zostać bez dachu nad głową A tak w ogóle to na dłuższą metę, to jednak chyba zdecydowałabym się na bycie singielką

Mam pracę i wynajmuje mieszkanie.Mimo że mam dziewczynę, mieszkam sam...no niezupełnie bo od miesiąca mam kotka . Każdy się dziwi, że mam już 30stkę na karku, a nie chcę się żenic. Zupełnie jakby małżeństwo było jakimś obowiązkiem.Dziewczyna moja bywa u mnie parę razy w tygodniu.Ona nie ma stałej pracy, a nie chce być przeze mnie utrzymywana, więc nie mieszkamy razem.W sumie to nie jest mi z tym tak żle, bo majac związek zachowuje swoją ukochaną tak przeze mnie niezależność.
A co do dzieci, to na razie tego nie widzę.Utrzymanie ich i wychowanie sporo kosztuje, a naprawdę nie jestem zainteresowany pogarszaniem sobie jakości życia.Argumenty co do mojego wieku wcale mnie nie przekonują.

A co w tym takiego dziwnego ze człowiek nie chce "papierka" na związek?

Piorun23 pisze:A co w tym takiego dziwnego ze człowiek nie chce "papierka" na związek?

Nic. Ale kiedy się coś już na serio planuje to brak "papierka" sporo rzeczy utrudnia.