Polski Portal Introwertyków

Często miewam tak ze ludzie komentują to ze jestem wyizolowany gdy dopiero wchodzę w otoczenie.
Ostatnie przypadki to w nowej pracy, osoba ktora miała nas szkolić, uczepiła sie mnie ze siedzę na uboczu, nie zadaje żadnych pytań, stwierdzając ze osoby które ciagle o cos pytają to wiele więcej rozumieją. No napewno :lol: :lol:

Czytając poprzednie posty od razu przypomniałam sobie sytuacje kiedy nauczyciele z liceum i wykładowcy ze studiów zwracali uwagę na mój brak aktywności. Polonistka w klasie maturalnej obniżyła mi za to ocenę, ponieważ uznała, że skoro się nie odzywam do niej to oznacza, że jestem na nią obrażona. Nie skomentowałam tego w żaden sposób, niech myśli tak do dnia dzisiejszego. Podobnie rzecz miała się na studiach. Na pierwszym roku licencjatu wykładowczyni niemal od razu zwróciła na mnie uwagę mówiąc, iż piszę świetne teksty, ale zastanawia ją mój brak jakiejkolwiek aktywności na zajęciach (takie klasyczne - "Czemu się pani nie odzywa"?). Zabawną sytuację miałam w tym roku kiedy po napisaniu egzaminu inna wykładowczyni powiedziała do mnie, że dobrze w końcu widzieć mój uśmiech. Cóż, wychodzi na to, że zawsze wyglądam na smutną haha

Jeśli chodzi o takie bezpośrednie opinie, najwięcej do powiedzenia na temat introwertyzmu ma moja przyjaciółka, która jeszcze niedawno była zdystansowana wobec innych. Teraz jest prawdziwym ekstrawertykiem i czasami ciężko za nią nadążyć. Jak dostaję od niej wiadomości, że kiedyś będę żałować swojej bierności, "nicnierobienia" i zamknięcia się na innych to kręcę z politowaniem głową. Rozmowa z kimś zupełnie obcym, zaczepionym na ulicy czy w sklepie nie stanowi dla niej żadnego problemu. Ja chyba zapadłabym się pod ziemię niż zagadnęłabym kogokolwiek. Jednak to moja mama najdobitniej wyraża swoje zdanie na temat mojej osoby choć nie ma bladego pojęcia, że jestem introwertykiem. Co jakiś czas, niemal jak mantrę, wypowiada słowa - "A tobie nikt nie jest potrzebny. Myślisz, że jesteś samowystarczalna". Nie chcę wyprowadzać jej z błędu, ponieważ rozmowa z nią nie miałaby większego sensu

Ja zacząłem niedawno otwarcie mówić ludziom, ze istnieją typy ludzi, którzy po prostu nie nadawają cały czas

Akurat w moim otoczeniu panuje ciemnogród. Jak się coś mówi to w stylu "dzikus" albo "niewychowany" bo jak się nie rozmawia na byle jaki temat to przecież gardzę innymi....

O! Dzikus. To jest dobre. Nie krzyczysz, nie drzesz się, nie szczerzysz bez powodu, jesteś spokojny i stonowany. A nazwą cię dzikusem. Co to w ogóle ma być?

Komentarze z jakimi się spotkałem są w większości podobne, aczkolwiek nie zawsze na mój temat:dzikus, dziwak, zamulony. Bardziej pamiętam reakcję ludzi na typowo ekstrawertyczne zachowania, wynikające pewnie z kompletnego niezrozumienia lub lekceważenia takich osób. Obrażanie się, ignorancja, szyderstwo, irytacja. A to wszystko tylko dla tego, że człowiek czasami lubi pobyć samxD

Ludzie mnie mają za zamkniętego ci nic nie gada a po prostu to zależy od grona. Albo ze egoista. To to mnie od razu denerwuje. Ktoś po kilku poszlakach będzie mi tu przebieg zbrodni przedstawiał. Pff

Taa, ty to taka spokojna mówi większość. Błąd i to duży.

Od ludzi, których mało znam, albo dopiero poznaje głównie pojawiają się pytania typu: Dlaczego nic nie mówisz? Co taka smutna jesteś? (Bo się nie szczerze, może po prostu mam taki wyraz twarzy?) Ale także komentarze, że jestem cicha, pewnie zła na coś jeśli nic nie mówię. Normalni ludzie przecież ciągle gadają i to z każdym. Bywało to czasami niezręczne, bo co miałam odpowiedzieć, że akurat nic nie mam do powiedzenia nie lubię paplać bez sensu? Właściwie szkoda wyjaśnień.

Fire pisze: 10 mar 2019, 15:47 Taa, ty to taka spokojna mówi większość. Błąd i to duży.

Dlaczego błąd? Gryziesz i kąsasz?

Jeśli trzeba to tak XD. A tak na poważnie-jeśli człowiek jest cichy i spokojny, nie zabiera głosu w rozmowie, często jest uważany za mało energicznego, mało zaradnego, naiwnego, nie potrafiącego się "sprzedać"-co jest bzdurą. Tak też traktują mnie. Bawi mnie to ale dla jeszcze lepszej zabawy nie wyprowadzam ich z błędu.

Fire pisze: 13 mar 2019, 18:51 Jeśli trzeba to tak XD.

A to bardzo dobrze.

A tak na poważnie-jeśli człowiek jest cichy i spokojny, nie zabiera głosu w rozmowie, często jest uważany za mało energicznego, mało zaradnego, naiwnego, nie potrafiącego się "sprzedać"-co jest bzdurą. Tak też traktują mnie. Bawi mnie to ale dla jeszcze lepszej zabawy nie wyprowadzam ich z błędu.

Jakby zaradność miała coś wspólnego z tym ile kto co mówi. Nie mówiąc już o naiwności, chociaż to można wyjaśnić tym, że jeśli nie wyrażasz sprzeciwu to znaczy, że wierzysz w jakieś informacje.

Czuję się aż za wyjątkowo, że mój introwertyzm nie był tak bardzo oceniany ._. Z tego co kojarzę to większość nauczycieli zdawała sobię sprawę z takiego pojęcia. Moi rodzice są już od dłuższego czasu świadomi takiego podziału. Jedyne komenatarze z jakimi miałam styczność to na większych imprezach rodzinnych, które przeważnie odbywają się dosyć często, bo "część" rodzinki lubi świętować hucznie na salach z potańcówkami. Wtedy to miałam problem, zawsze wtedy miałam styczność ze znajomymi "części" rodziny i no zawsze męczyli, że jakaś taka "mało imprezowa jestem i nie potrafię się bawić". Jakieś śmieszki heheszki o chłopaków. Standart, norma.
W szkole też bez większych problemów. Coś za dużo introsiowego szczęścia :I

mindlessness pisze: 13 mar 2019, 19:49 Z tego co kojarzę to większość nauczycieli zdawała sobię sprawę z takiego pojęcia.

Do mnie większość nauczycieli miała pretensje, że jestem mało aktywny na lekcjach Ogólnie kiedyś byłem znacznie bardziej wycofany, jak dziś.

Mój introwertyzm jest traktowany jako coś złego jako chora z którą trzeba walczyć .

Reakcje ludzi są skrajne i chyba więcej mówią o nich samych, niż o mnie. Myślę, że jak się mało mówi, to zaczyna działać mechanizm projekcji i ludzie sami przypisują temu milczeniu swoje znaczenie, które ujawnia ich stosunek do siebie i innych.
- mam znajomego, który jest przekonany, że go bardzo nie lubię, bo ucinam jego próby ploteczkowania i jestem jakiś oschły. Tak naprawdę nawet go lubię, ale nie narzekam, że trzyma się na odległość.
- inny znajomy powiedział kiedyś, że podziwia, że wszystko co mówię ma jakąś wagę i jak już się odezwę, to na temat i nie ględzę
- jeszcze inny znajomy mówi do mnie jak do dziecka i uważa, że biorę ciężkie narkotyki albo mam uszkodzony mózg
- koleżanka wyznała mi, że jej znajomi się mnie boją, bo cedzę słowa i myśli jak jakiś rosyjski szpieg
- generalnie dziewczyny zazwyczaj uznają, że jestem okej i da się ze mną pogadać, a faceci, że jestem dziwny i na pewno coś kombinuję