Polski Portal Introwertyków

Preferuje zeszycik ze sporadycznie dodawanymi interesującymi mnie zagadnieniami, refleksjami i własnymi przemyśleniami na różne sprawy, czyli coś bardziej w stylu „Rozmyślań” Marka Aureliusza niż pisanie takiego typowego pamiętnika/kroniki/dziennika opisującego jakieś zdarzenia z mojego nudnego i nieciekawego życia powszedniego.

Pisałam jak miałam 11-12 lat, ale mama znalazła zeszyt. Okropne wspomnienie chciałabym je wymazać. Obecnie jedynie zapisuję sny...w komputerowym notesie zabezpieczonym hasłem.

Zawsze mnie ciągnęło do pisania, a jako że brak mi kreatywności do wymyślania fikcyjnych światów, to realizuję się w tym aspekcie właśnie poprzez pisanie pamiętników. Robię to w formie blogów praktycznie od dzieciństwa. Niestety nie mam ciągłości swojej historii, ponieważ kilka blogów zostało skasowanych w przypływie impulsu. Aktualny prowadzę od ponad 8 lat, do bloga mam dostęp tylko ja, zabezpieczony na hasło.
Oczywiście nie jest prowadzony regularnie dzień w dzień, ponieważ uważam, że byłoby to nudne. Nie chodzi przecież o ukazanie monotonii życia codziennego, tylko przede wszystkim o emocje. Są okresy kiedy nawet przez kilka tygodni nie piszę nic oraz takie kiedy każdego dnia mam wiele do spisania - wszystko zależy od aktualnego stanu emocjonalnego i przeżywanych rozterek życiowych, rozczarowań, przełomów. Lubię też analizować swoją osobowość w kontekście różnych zdarzeń i relacji - właśnie dzięki pisaniu poznałam dobrze samą siebie analizując wpisy z perspektywy czasu i dostrzegłam też po raz pierwszy swoje zalety. Aktualnie dość rzadko piszę, ponieważ moje życie jest względnie stabilne, a pisanie o pozytywach jest według mnie znacznie trudniejsze niż pisanie o cierpieniu.

@up, ale dobrze jest opanować też pisanie o pozytywach! To przydatny trening ich dostrzegania. I prawda, że dzienniki bardzo pomagają w samopoznaniu i uświadomieniu sobie swoich tęsknot i celów. Sama piszę na papierze i gdyby nie ten nawyk pamiętnikarski, chyba nie wiedziałabym już, jak się zabrać za to całe pismo ręczne Poza tym między kartki można włożyć kwiatki i liście.
Na wszystkich bogów, zdaje się, że bywam romantyczna w przerwach od cynizmu i pragmatyzmu!

Mówią, że najlepszym sposobem rozwoju, jest prowadzenie dziennika i planu. Takiego kalendarze, gdzie mamy wszystkie cele, plany i przemyślenia. Wiele razy próbowałem, ale ciężko utrzymać na dłuższą metę.

Ja piszę pamiętniki od zawsze. Mam zapisane najważniejsze chwile, ale też zwykle dni. Wiadomo, że jak czytam stare zapiski to jest to czasami aż śmieszne, ale widzę, że w gruncie rzeczy, mimo upływu lat mam te same pragnienia, marzenia i wrażliwość co ja jako dziecko czy nastolatka. Prowadzę je tez dla zapamiętania nawet najprostszej chwili, bo strasznie boje się że zapomnę wszystkiego. Czasami zdarzają mi sie długie przerwy w pisaniu, ale całkowicie nie dałabym rady przestać pisać. Teraz nawet notuje w telefonie, żeby przepisać notatki ręcznie.

A ja wam polecę mniej dosłowny sposób prowadzenia pamiętnika.

Potrzebny jest do tego szkicownik, czyli w domyśle zeszyt z białymi kartkami. I tam, kiedy przydarzy nam się coś miłego, albo nawet i mniej przyjemnego, wycinamy i wklejamy do zeszytu drobne przedmioty jak np. liście (chociażby z romantycznego, jesiennego spaceru), karteczki (np. fragment serwetki z fajnej knajpy). Taki scrapbook. Można tam umieszczać też zdjęcia, albo tworzyć bardziej abstrakcyjne, kolażowe kompozycje.

Mi ten sposób zapamiętywania momentów z życia najbardziej odpowiada. Wystarczy, że spojrzę na taką rozkładówkę i momentalnie wracają do mnie wspomnienia. I nawet jeżeli ktoś będzie miał ten zeszyt w ręku, to tylko ja będę wiedziała o co w tym wszystkim chodzi.

Inspiracji można szukać np. na tym ig: https://www.instagram.com/collage_between_the_covers/