Polski Portal Introwertyków

Ja mam 14 (muszę czekać do 20 marca na 15), ale moich rodziców często pytają do jakiego liceum chodzę. Ostatnio byłem np. z tatą kupić płaszcz (znaczy to było na początku listopada,ach jak ten czas szybko leci) i sprzedawca się mnie pyta, co studiuję. Powiedziałem, że do gimnazjum chodzę. Miałem ubaw jak wytrzeszczył oczy
Widać staro wyglądam.;/

Senyan pisze:Ja mam 14 (muszę czekać do 20 marca na 15), ale moich rodziców często pytają do jakiego liceum chodzę. Ostatnio byłem np. z tatą kupić płaszcz (znaczy to było na początku listopada,ach jak ten czas szybko leci) i sprzedawca się mnie pyta, co studiuję. Powiedziałem, że do gimnazjum chodzę. Miałem ubaw jak wytrzeszczył oczy
Widać staro wyglądam.;/

To ja mam odwrotnie.
Ostatnio pani w sklepie stwierdziła, że czasem po zachowaniu można stwierdzić ile kto ma lat i poprosiła o dowód osobisty

Moim zdaniem ciężko jest określić wiek osoby po jej zachowaniu i wyglądzie. Ośmielę się nawet stwierdzić, że zachowanie bardziej zależy od wychowania i charakteru.

To racja - charakter mocno wpływa na "wiek oceniany". Styl też - ale to przecież charakter wpływa na styl

W pewnym wieku dochodzi jeszcze jeden czynnik: "dzietność" i "ślubowosć" - z moich obserwacji wynika że bezdzietni single (czy bezdzietne pary nieformalne) to ludzie psychicznie i "wyglądowo" zdecydowanie młodsi od swoich dzieciatych równolatków. Często zdecydowanie młodsi.

Może dziwne to, ale prawdziwe

Rocznik 88. W marcu będzie 23, co mnie nie specjalnie cieszy. Czuję się jakby ktoś mnie okradał z życia...

Czemu? Pamiętaj, że im więcej lat tym bardziej optymalne możliwości ciała i umysłu osiągamy, tym większa mądrość zagaszcza w naszym sercu i nie mówię tu o typowej mieszczańskiej roztropności.
Ja też jestem 88 i z różnych perspektyw jesteśmy jeszcze z racji wieku upośledzeni czy to biologicznej pod kątem rozwoju mózgu czy duchowej, gdzie optymalnym wiekiem żeby rozpocząć przygodę z duchowością w różnych kulturach jest mniej więcej 35 lat.

94 ale mam wrazenie ze jestem duzo dojrzalszy niz niektorzy* moi rowiesinicy...


*czasami mam tez wrazenie, ze niz wiekszosc

Też kiedyś uważałam się z dojrzalszą od większości osób w moim wieku (też rocznik 88), a teraz wydaje mi się, że jest wprost przeciwnie. Ciekawe... Może się cofam w rozwoju. :lol:

"94. Podobno człowiek ma tyle lat na ile się czuje. Więc właściwie mam 100 lat. Jestem niby pełnoletnia, przy czym czasem czuję się jak kompletne dziecko z dowodem osobistym, na który może kupić alko - co jest może trochę sprzeczne z tym, co pisałam wcześniej, tamto bardziej wynikało z ogólnego zmęczenia, a drugie z lekkiego zagubienia. Zawsze uważałam się też za bardziej dojrzałą psychicznie od rówieśników, chociaż to też zależy... pod jakimi kwestiami. Nie umiem się z nimi dogadać, wydają mi się... głupi, ale z drugiej strony z młodszymi ode mnie osobami gada mi się o wiele lepiej. Traktują mnie poważniej. Za to jak lubię gadać ze starszymi ode mnie osobami [ o te dajmy na to. 5-10 lat to nie tak mega dużo ], to znowu czuję się jak dzieciak, bo ci z kolei odbierają mnie jako osobę - z którą można pogadać - ale nadal mają do mnie taki lekko drwiący dystans coś jak "drogieee dziecko c;".
Nie wiem ile mam lat, jeżeli chodzi o dopasowanie się. Jakkolwiek to brzmi.

19,I sam nie wiem...niewiele mam wspólnego z rówieśnikami (lub tak myślę przez izolacje),z starszymi osobami też raczej się nie dogadam, samopoczucie mam "emeryckie".
Organizm młody, zaś "dusza" może być już jedynie tylko coraz bardziej "posępna"..

Dopisuję się do jakże zacnego grona urodzonych w drugiej połowie lat 80-tych . Poruszana jest tu kwestia wieku faktycznego i wieku, który pasowałby do naszej osobowości. Otóż ze mną to było tak, że w gimnazjum czułem się starszy i dojrzalszy niż reszta, w liceum czułem się jakbym był wśród rówieśników. A na studiach ? Na studiach ludzie myśleli o zakuwaniu do sesji, o jakiejś pracy, o planach na przyszłość, a ja byłem raczej skłonny pytać "Ej no co wy ? Nie wolelibyście sobie w CS-a popykać ? Albo w piłkę na boisku pograć ? ". Także nie bardzo cieszy mnie fakt, że się starzeję. Szczerze mówiąc wolałbym, aby czas stanął w miejscu, a dorosłość nigdy nie nastąpiła .

Jestem w najliczniejszej grupie wiekowej:) Rocznik '89.

ups 38 wiosen :wink:

No to ja mam 20 (rocznikowo 21 ), czuję się jakbym miał 50, a zachowuję jakbym miał 10

'94 ale jeszcze 18 Niebardzo mi sie to podoba bo zupełnie na tyle sie nie czuję,tym bardziej jak ktoś mówi, że 18 lat to najszczęśliwszy okres mojego życia