Polski Portal Introwertyków

Tak i to bardzo. Jestem niedopasowanym elementem. Nie znalazłem jeszcze odpowiendnich ludzi i odpowiedniego kąta. Chociaż mhm, mój pokój jest dobrym kandydatem do miejsca.

matrioshka pisze:(...)Często mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie. Próbuję opisac swój problem, podzielić się z bliska mi osobą, ale ona nie chyba nie wie o co mi chodzi, bo po rozmowie z nią czuje niedosyt i stracony czas... ale po kilku dniach stan czarnej dziury mija i jestem jak nowo narodzona, aż do następnej depresyjnej fazy itd.

Widzę, że nie jestem sam.

Wspieram Cię na odległość

Mel, dziękuję Ci bardzo za wsparcie i zrozumienie. Ja Ciebie także podtrzymuję na duchu, jestem z Tobą w tych chorych chwilach

Polecam się na przyszłość. Szkoda tylko że studiujesz tak daleko ode mnie. Zrobilibyśmy sobie grupę wsparcia i wszystkim żyłoby się lepiej.

Tak, ale też myślę, że wszyscy (nawet niedostosowane jednostki) mają swoją rolę na świecie - choćby wspierać innych.

Mel pisze:

matrioshka pisze:(...)Często mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie. Próbuję opisac swój problem, podzielić się z bliska mi osobą, ale ona nie chyba nie wie o co mi chodzi, bo po rozmowie z nią czuje niedosyt i stracony czas... ale po kilku dniach stan czarnej dziury mija i jestem jak nowo narodzona, aż do następnej depresyjnej fazy itd.

Widzę, że nie jestem sam.

Nie jesteście sami.

manu pisze:Tak dużo się mówi o tolerancji, pluralizmie moralnym

jak dla mnie to są tylko hasła oderwane od rzeczywistości, ale to już offtop

Oj tak.

Niczego mi nie brakuje a jednak. I wciąż ta tęsknota nie wiadomo za czym (a nie: za kim).
Ma też tak ktoś z tą tęsknotą?
:>

I tak i nie. U mnie ta tęsknota ma jakąś postać; postać wszystkich dokonanych wyborów i dróg które one zamknęły, wspomnień których nie da się już zmienić, wydarzeń, uczuć i osób które już nie wrócą, marzeń i planów które nigdy nie zostaną zrealizowane.
Czasem czuję słońce na policzkach jak idę drogą i wiem że powinno mi to coś przypominać; coś co kiedyś było dla mnie ważne, ale kompletnie nie umiem zarysować kształtu, ani nawet dziedziny życia z którą to powiązać. Po prostu się uśmiecham lub smucę choć już nie znam powodu.
Trudno mi powiedzieć czy przez to nie pasuję do świata; czasem mi się zdaje że tak, bo mój świat to te kilka wspomnień zamkniętych gdzieś w głowie, a nie to co jest tu i teraz. Kiedy indziej myślę że inaczej się nie da i każdy ma w sobie coś z tego co było, a może i z tego co będzie; i każdy przez to żyje w innym świecie, w jakiś sposób samotny w swojej galaktyce. Traktuję to wtedy jako prawo któremu trzeba się podporządkować, tak jak grawitacji czy upływowi czasu.

też mam takie wrażenie ale nie mam zamiaru dostosowywać się do świata

Mam jakoś tak dziwnie. Świat wydaje się dobrze znany, swojski wręcz ale jednocześnie jak by wyświetlony na ścianie, oglądany z pozycji widza w kinie? Niektóre sceny wciągają z pewnymi sprawami się utożsamiam no wiecie, wszystko jak w życiu ale mimo wszystko cały spektakl toczy się za szybą i chyba mam wrażenie że to naturalne.

Z jednej strony czasem mam taką szybką myśl - z drugiej zaś jest tyle rzeczy które sprawiają mi niesamowitą radość i po których myślę " życie jest piękne" iż nie mogę tego jednoznacznie stwierdzić. Znam za to sporo osób które czasem coś bąkneły ( chyba przypadkiem ) właśnie w stylu : "nie mogę znaleźć swojego miejsca w Świecie".

Tak więc jest to chyba dość popularny problem - a raczej przebłysk myślowy.

Dość często czuję, że odstaję, że nie pasuję...zwłaszcza gdy jestem wśród ludzi, np. na imprezie, na której znam tylko kilka osób, a rozmawiam tylko z jedną, dwiema. Uczucie na tyle przytłaczające, że na kolejne wyjścia nie mam ochoty :/

Czasem mam wrażenie że " życie jest gdzie indziej" ( jak tytuł jednej z książek M.Kundery ). Nie tu gdzie jestem, gdzie nic się nie dzieje (zwłaszcza teraz zimą, latem to co innego ) tylko np w wielkim mieście.

nie ma nic gorszego niż być dziwakiem, outsiderem, patrzeć jak ludzie mną poniewierają i wyśmiewają, tacy kończą z depresją i myślami samobójczymi, kończą w psychiatryku, być może to pesymistyczne wizje, ale wolę znać prawdę niż się oszukiwać... nie cierpię oszustów i kłamców...

Ja czuję, że jest gdzieś miejsce dla mnie i są ludzie, którzy pasują do mnie. Ale tak ciężko to wszystko znaleźć, bo świat taki duży i szukać nie wiadomo gdzie...

Alexona20, doskonale Cię rozumiem. Też mam wrażenie, jakby to nie było moje życie, ale gdy w nocy spojrzę w niebo to po prostu czuję, że gdzieś tam jest moje miejsce. Prawie jak Mały Książę
Szkoda tylko, że nie mogę mieć pewności, że kiedyś będzie mi dane go doświadczyć.