Polski Portal Introwertyków

Chyba mam nawet dobre relacje i z rodzenstwem i rodzicami i reszta blizszej rodziny. Od kiedy mieszkam poza domem rodzinnym czesciej rodziciele dostaja szewskiej pasji przez moja malomownosc,skrytosc itp.

U mnie jest tak, że to ja sam chętnie wychodzę z domu by mieć spokój. Mam OK relacje. Jak zwykle wszyscy są ekstrawertykami, posiadają milion znajomych i jak zwykle nie rozumieją mnie.

Dobre relacje mam jedynie z rodzicami i z małą moją chrześnicą. Reszta zwykle odzywa się jak czegoś potrzebuje, a i ja nie zabiegam o to by budować i utrzymywać super kontakt.

Swojego czasu mialam podobnie, nie zabiegalam o zadne kontakty z dalsza rodzina, ale stwierdzam ze czasem warto, bo wtedy oni robia to samo. To musi dzialac w dwie strony tak bezinetresownie i naturalnie.

@up, up. Eeee, to ja relacje z rodziną utrzymuję od święta właśnie (ewentualnie rodzice zadzwonią w tygodniu) i uważam je za dobre Ahh ten relatywizm

Hmm tylko że mi specjalnie nie zależy na podtrzymywaniu tych relacji, więc to już byłoby nienaturalne. Życie zweryfikowało jaką mam rodzinkę, więc spotkania gdzieś przelotem są w znośne.

Nie ufam własnej rodzinie, nawet najbliższej. Sygnały jakie od nich odbieram sugerują, że nie podoba im się mój introwertyzm, a poza tym chcą mną manipulować. Niemniej dobrze jest obserwować w jaki sposób zachowują się moi rodzice, bo dzięki temu wiem jak mogli wpływać na moje życie kształtując mnie gdy dorastałem.

hmm,a ja myslalam, ze jak sie jest intro i sie stawia na bardziej glebokie relacje z innymi ludzmi niz esktra to wlasnie z rodzina bedzie sie miec dobry kontakt, bedzie bardziej zalezec na nich itd. Wychodzi na to, ze sie mylilam, albo ja jestem za bardzo rodzinna osoba i tyle

Raczej głębokie relacje z wybranymi osobami. A rodziny się nie wybiera .

Papaja pisze:hmm,a ja myslalam, ze jak sie jest intro i sie stawia na bardziej glebokie relacje z innymi ludzmi niz esktra to wlasnie z rodzina bedzie sie miec dobry kontakt, bedzie bardziej zalezec na nich itd. Wychodzi na to, ze sie mylilam, albo ja jestem za bardzo rodzinna osoba i tyle

To, że nie ufam rodzinie, nie znaczy że mi na niej nie zależy. Poza tym tak jak napisał Polan rodziny się nie wybiera. Głębokie relacje można mieć nie tylko z krewnymi. Dużo zależy od wspólnych zainteresowań, interesującego charakteru, wspólnych przeżyć, a nie wyłącznie od pokrewieństwa.

Agon pisze:Głębokie relacje można mieć nie tylko z krewnymi. Dużo zależy od wspólnych zainteresowań, interesującego charakteru, wspólnych przeżyć, a nie wyłącznie od pokrewieństwa.

Amen.

Mam dość dobre relacje z rodziną, głównie z moją mamą-myślę, że to dlatego, że mamy podobne charaktery. Z ojcem...cóż, to choleryk, więc wiem, że do niego trzeba podchodzić ostrożnie. Rodzeństwo jak rodzeństwo-i brat i siostra mają własne rodziny, mieszkają gdzieś indziej, ale generalnie jak się spotkamy to sobie porozmawiamy.

Mieszkam z rodzicami, nie mam z nimi relacji specjalnie wielkich. Nie rozmawiam z nimi o swoich problemach ani w sumie o niczym związanym ze mną, rzadko z nimi gadam. Najwyżej odpowiadam jak najkrócej lub robie to co mam zrobić i tyle, zamykam się w pokoju. Mam inną wizję świata i poglądy a moi rodzice to mentalnie w komunie siedzą. Życie poszło do przodu a oni stoją w miejscu. Nie mam czasu na takie bzdury, mieszkam z nimi bo mi się to finansowo opłaca.

Mieszkam z rodzicami i nie mam z nimi złych relacji, ale nie są one też dobre. Są poprostu nijakie. Jeśli chodzi o rozmowy to dotyczą one głównie bieżących i codziennych spraw. Nie rozmawiam z nimi o swoich problemach, rozterkach, złych czy dobrych chwilach. Moja mama jest dosyć nerwowa więc większość rozmów z nią kończy się podnoszeniem głosu i pogorszeniem atmosfery czego nie lubię więc rzadko z nią rozmawiam.

Według mnie to nie jest normalna sytuacja, kiedy dziecko nie może porozmawiać z rodzicami o swoich problemach i emocjach. No bo jak nie z mamą i tatą, no to z kim? Oczywiście jak ma się te naście lat i więcej, jest to normalne, że nie lecimy ze wszystkim do mamy, jednak na samym początku brak możliwości rozmowy z rodzicem/opiekunem jest pewną patologią, która może bardzo poważnie i trwale odbić się na psychice, a więc i całym przyszłym życiu dorastającego człowieka.

Ja nie mieszkam z rodzicami od ponad pięciu lat i dużo mi to dało. Wydaje mi się, że pokolenie moich rodziców i ich rodziców, strasznie zdziecinniało, oczekując, a właściwie żądając ode mnie opieki i uwagi, której ja nie potrafię im dać. Bardzo boję się tego, że będę musiała się nimi kiedyś zajmować, chociaż nic dobrego do nich nie czuję. Nie wiem czy to moja rodzina jest szalona, czy każda rodzina jest szalona na swój sposób. Właściwie Tołstoj napisał coś podobnego:

Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób.