Polski Portal Introwertyków

Mam ogromny dystans do siebie. Staram się nie przejmować sobą za bardzo.

Dystans do siebie - miałam to kiedyś. Z czasem za dużo naraz było tych żartów na mój temat, trochę mnie to przerosło. Teraz mój dystans jest na nieciekawym etapie. Drażni mnie to, nie potrafię przyjmować krytyki , jeżeli nawet to jest zwykła porada. Z drugiej strony też nie potrafię się śmiać z kogoś bo od razu stawiam się na miejscu tej osoby, jak ona może się poczuć źle.

U mnie dystans w strefie stanów niskich. Nie pracowałem specjalnie nad tym, bo nie byłem zbyt mocno krytykowany, ani wyśmiewany, na tyle, żeby mnie to dotykało lub przeszkadzało.
A obecnie jako osoba niepełnosprawna na wózku to zupełnie się nie spotykam z krytyką, która mogła by mnie urazić. Wiadomo jedna ze społecznych "świętych krów".

Myślę, że mam dystans taki 70/100%, to znaczy na żarty można powiedzieć mi uwagę odnośnie nie wiem, bycia gapą czy coś takiego, że coś źle zrobiłam, ale nie lubię żartów z wyglądu, albo z rzeczy innych, w których mam kompleksy, wtedy doszukuję się czy ktoś faktycznie tylko żartuję czy lekko miało być to uszczypliwe. Takie sytuacje zdarzają się bardzo rzadko, ale kiedy są to właśnie czuję taki niepokój. Zawsze to lepiej kiedy ty zażartujesz z siebie do kogoś, niż ktoś zażartuje, kto nie czujesz by miał na to twoje przyzwolenie, że jeszcze nie ten etap zażyłości, o.

Introja pisze: 20 paź 2022, 20:42 Zawsze to lepiej kiedy ty zażartujesz z siebie do kogoś, niż ktoś zażartuje, kto nie czujesz by miał na to twoje przyzwolenie, że jeszcze nie ten etap zażyłości, o.

Zgadzam się. Znając siebie wiemy gdzie jest ta cienka czerwona linia której nikt nie powinien przekraczać, granica dobrego smaku, kiedy żart wejdzie za mocno, kiedy gdy wrócisz do domu nie będziesz myślał/-a o tym czy aby na pewno nie popsuło Ci to reputacji, czy aby na pewno nie postawiło Cię to w złym świetle i co gorsza przyzwoliło na ponowne tego typu zachowania. Ważne wtedy żeby obracać się w towarzystwie w którym można to w asertywny sposób wyartykułować i to zrozumieją. W innym wypadku zastanowiłbym się czy są warci tego, abyśmy wśród nich przebywali.

Ja mam dystans do siebie i czasami mega się śmieję z sytuacji gdy coś odwalę kretyńskiego , aczkolwiek mam też bagaż doświadczeń. I najbardziej ostrożny jestem w sytuacjach, gdy ktoś szczerze, z premedytacją, wyśmiewa moją osobę i sprawia mu to przyjemność. To są niebezpieczni manipulatorzy. Jeśli nie zareagujemy w odpowiedni sposób(a brak reakcji jest też reakcją), to może nas narażać na kolejne nieprzyjemne sytuacje w towarzystwie.

Pochodzę z rodziny spokojnej, żaden członek mojej rodziny muchy by nie skrzywdził! Stąd jeśli ja sam chcę zażartować z kogoś, powiedzieć sytuacyjny żart to bardzo ostrożnie sprawdzam czy go aby to nie zaboli, bo:

kasiekowa pisze: 30 kwie 2020, 1:30 [...]nie potrafię się śmiać z kogoś bo od razu stawiam się na miejscu tej osoby, jak ona może się poczuć źle.

I staram się załagodzić sytuację, wytłumaczyć, przeprosić, prędzej czy później jeśli się okaże, że jednak to było zbyt ostre. Automatycznie, gdy dana osoba czuje się urażona, to i ja się z tym zaczynam słabo czuć, bo jestem źródłem jego złego samopoczucia.

Mam jednocześnie do siebie dystans i nie akceptuje siebie, można by rzec że bardziej zakrywam swoje wady sama je wyśmiewając żeby inni już tego nie robili, ale i tak największy problem mam z komplementami, nie potrafię ich przyjmować, czuję się wtedy nieswojo