Polski Portal Introwertyków

kioko pisze: W grupie na studiach zostałam okrzyknięta kujonem tylko dlatego, że miałam swoje zasady i nigdy nie uważałam, że jestem owcą w stadzie i nie mam prawa się wychylić z własnym zdaniem.

Dziwne, takie osoby raczej nie kojarzą sie z kujonami. Może to zemsta była?

Albo niedojrzali koledzy i koleżanki.

No debile, i tyle. Nie wiem, może zniżam swój poziom mówiąc w ten sposób, ale jak inaczej wyrazić się o ludziach w ten sposób myślących? Mam nadzieję, że ja nie będę z takimi ludźmi na studiach w grupie.
Mnie tam szanują w klasie, a co ciekawe, chyba nigdy nie słyszałem "Coś ty taki smutny?" albo "Dziwny jesteś". Nikt mnie nie przezywa, chyba że jest to zwyczajna ksywka albo nasz slang.

przez pierwszy rok studiow nie bylam na zadnej imprezie z moja grupa. w czerwcu, po udanej sesji, stwierdzilam: aa, raz kozie smierc, ide, zobaczy sie... najpierw before u koleznaki na kawalerce. razem ze mna 5 osob. rozmawaiaja, ja slucham. w pewnym momencie odwazam sie i wypowiadam jedno zdanie. zwykle zdanie. komentarz osob zgromadzonych: Marta, pierwszy raz slysze jak Ty cos mowisz! smialam sie razem z nimi :lol:

martata pisze:w pewnym momencie odwazam sie i wypowiadam jedno zdanie. zwykle zdanie. komentarz osob zgromadzonych: Marta, pierwszy raz slysze jak Ty cos mowisz!

Gdy to słyszę, mam ochotę zarżnąć delikwenta. To jest gorsze od "czemu nic nie mówisz?".

zarat pisze:Gdy to słyszę, mam ochotę zarżnąć delikwenta. To jest gorsze od "czemu nic nie mówisz?".

Oj tak, kilka razy to było dla mnie prawie jak policzek i na powrót traciłam odwagę/ochotę, by się odzywać.

Też mi się to zdarzało przeżyć. Jakoś szczególnie mnie to nigdy nie drażniło, tylko czasem nie ma co odpowiedzieć jak pytanie głupio zadane...

Ja też to parę razy usłyszałem, za każdym razem robiło mi się cieplej i tak głupio trochę, i nie zmieniło nic żebym więcej się odzywał. W klasie usłyszałem kilka razy od paru osób a nawet od nauczycielki że jestem ponurakiem strzelającym głupie miny. Ale denerwuje mnie to że ktoś mi mówi że strzelam jakąś minę a mi się wcale nie wydaję żebym coś takiego robił...

Ausencia pisze:Ekstrawertycy kochają obsypywać nas epitetami, o ktore nigdy byśmy sami siebie nie posądzili. Zawsze zaskakiwało mnie jak bardzo inaczej mozna być postrzeganym w oczach świata. Kiedyś mi to przeszkadzalo, ale nauczyłam się, ze taki rzeczy porządek jest nieunikniony.
Niektore okreslenia zaskakują, smieszą, ale potrafią takze ranić. Pomyslalam, ze czasem dobrze się wyzyć i to moze być miejsce, gdzie zapiszemy bzdurne/ smieszne/bolesne/calkowicie nieuzasadnione okreslenia i teskty, z jakimi sie codziennie stykamy.

Zaczynam: wyniosła i zimna,
zarozumiała, ale taka słodziutka (blah, nie ma chyba gorszego okreslenia) - jak to mozliwe?,
sztywniara,
zasadnicza,
dziwna,
taaaka nieśmiała,
i tekst, ktory mnie kiedys bardzo zabolał, a teraz się z tego smieję -
"ale przeciez Ty taka nie jestes! powiedz, ze taka nie jestes",
"ej, co z tobą, ciągle tylko siedzisz i zamulasz",
"straszny z niej mruk", "czy ty zawsze jestes w zlym humorze?" (akurat wtedy byłam wyjątkowo zadowolona ^^) "hm, a co na to Anna?" - i tu polumiech, krępująca cisza i moj brain fog.
"oj, Ania się obraziła? co ja teraz pocznę"

Cześć! Jestem tu nowa i jestem INTRO. Tak, nieraz doświadczam takich krzywdzących określeń, ale nie tylko. Jeden mój kolega z uporem maniaka nazywa mnie "moherem" za to, że trzymam się pewnych ram, zasad. Ciężko to wszystko tak po prostu opisać. Mam ponad 30 lat a dopiero teraz dowiedziałam się co ze mną jest "nie tak" ze nie umiem się na 100% wyluzować, iść na żywioł, być lubiana. Odkąd pamiętam zawsze stałam sobie z boku, już w przedszkolu wszyscy śpiewali piosenki, a ja nie chciałam, uparłam się i koniec. Nienawidzę kiedy ktoś mnie do czegoś zmusza! to na mnie działa jak płachta na byka. Zacinam się wtedy jeszcze bardziej i wtedy nie zrobie tego z czystej przekory. W podstawówce byłam ta "odrzucona", byłam biedniejsza, cichsza, wcale nie przebojowa. Cierpiałam jak cholera. Nigdy nie potrafiłam zjednywać sobie rzesz ludzi, a takich, którzy mnie rozumieją spotykałam niezwykle rzadko. Mój mąż ma do mnie pretensje, że wolę posiedzieć w domu niż np. wychodzić do rodziny na jakies uroczystości. Co ja na to poradzę, że potwornie mnie nudzą i cieżko to przyznać, myślę, że mogłabym w tym czasie zrobić setki innych rzeczy. Lubię być sama ze sobą. Do mnie cechy introwertyka pasują jak ulał: introwertycyvzyskują energię kiedy są w samotności, a tracą wśród ludzi, czerpią energię ze świata wewnętrznego, tj. uczuć, idei, wrażeń. Mój mąż tego nie rozumie. Czasem kłócimy się o to, że chcę zostać w domu. Czuję się wtedy tak nierozumiana, tak samotna jak mały żagielek na oceanie. Miotam się strasznie, płaczę, potem wszystko powraca do normy, zmuszam się i funduję sobie te rodzinne stypy, potem stwierdzam, ze wcale nie było tak źle. Skomplikowana jestem chyba i tyle. Najgorsze jest to, że ludzie (do niedawna ja też) nie wiedzą co to introwertyzm, ekstrawertyzm, odbieraja introwertyków jako dziwaków i sztywniaków, a słysząc tego typu określenia introwertyk z racji swojej ogromnej wrażliwości cierpi ogromnie. Jakis czas temu byliśmy z męzem i znajomymi na zabawie karnawałowej, rozkręciłam się do tego stopnia, że nie schodziłam z parkietu do 4 nad ranem, potem usłyszałam od znajomego coś, co dla niego było komplemetem, a dla mnie ciosem prosto w serce: nie wiedziałem, że ty się tak potrafisz bawić!!! miałam ochotę go zamordować.

sitalafą pisze:odbieraja introwertyków jako dziwaków i sztywniaków, a słysząc tego typu określenia introwertyk z racji swojej ogromnej wrażliwości cierpi ogromnie.

Tak się przyzwyczaiłem do określeń "dziwak", "dziwny", "inny", że teraz przyjmuję je jako komplement i coś pozytywnego. Polecam zrobienie tego samego

Dla mnie epitet "inna/inny" jak najbardziej może mieć wydźwięk pozytywny (i najczęściej ma). Lubię różnorodność i niestandardowość.

sitalafą, wciśnij mężowi w łapę jakiś artykuł lub książkę na temat introwertyzmu i niech się edukuje. Może wtedy będzie mu łatwiej zaakceptować Twój temperament.

a propos tych imprez rodzinnych - ja tez nie lubie na nie chodzic. i wlasnie tego moja rodzina nie rozumie. potrafia zaakceptowac mnie, moje dziwne reakcje i nastroje, ale kiedy odmawiam odwiedzenia ich bliskich nie potrafia tego zrozumiec. szczegolnie brat tego nie akceptuje i zawsze mowi: '''Ty ich nigdy nie lubilas. Nie rozumiem, czemu nie chcesz tam jechac, chyba czujesz sie lepsza od nich...''. I zawsze sie na mnie zloszcza i obrazaja sie i podobnie jest z imprezami typu: wesela, komunie, bale itp.. Po kazdej takiej imprezie rodzinka daje mi wyklad na temat tego jaka to trudna we wpolzyciu osoba jestem i jak ciezko bedzie mi w zyciu jesli sie nie zmienie.

Czy was też denerwuje określenie typu: ty to masz dobrze, bo nigdy się nie denerwujesz. Czy może uważacie to za komplement.

Zależy kto to mówi i w jakim kontekście. Zwykle jest to całkiem sympatyczne.

Zależy, zwykle jako komplement, bo to znaczy, ze nie widać po mnie. Ale czasami z tego samego powodu wkurza więc tak ostatecznie ciężko stwierdzić