Wizyty u psychologa/psychiatry są refundowane.Quite pisze: Ludzie to dopiero mają problemy, na świecie pełno ludzi co nie mają co jeść, dużo rodzin żyjących w biedzie bo mężowie to zachlane mordy, wolę dać to co mam tym potrzebujący niż na profesjonalną pomoc.
Cześć wszystkim. Szukałem info o intro i znalazłem to forum. Czytam je jak zaczarowany, bo większość rzeczy jest tu z którymi się utożsamiam i je podzielam.Agon pisze:Do autora tematu: Twoje życie się ledwo zaczęło (chodzisz jeszcze do szkoły), a już chcesz je kończyć. Zły nastrój kiedyś przejdzie, nie warto działać pod wpływem emocji. Miałeś dziewczynę, więc prawdopodobnie w przyszłości też kiedyś znajdziesz. Masz już jakieś w tym doświadczenie w przeciwieństwie do osób, które nigdy nie były w związku. Z tego się ciesz.
Poza tym wiele rzeczy może dawać satysfakcję z życia: przyjaciele, rodzina, praca i pieniądze (oraz związana z nimi samowystarczalność, bezpieczeństwo i poczucie dobrze wykonywanej roboty). Rozstanie się z dziewczyną może dawać coś podobnego do zespołu abstynencyjnego, bo mózg odstawił silnie uzależniający koktajl endorfin. To w końcu minie, a do tego czasu płacz, użalaj się nad sobą, pogrążaj się w apatii, ale nie podejmuj żadnych autodestrukcyjnych działań, bo gdy ten stan przejdzie, to zaczniesz tego żałować.
W każdym razie porwało mnie to, że nikt z przyjaciół, którzy starali się mnie pocieszać przez ten czas nigdy nie powiedział - stary płacz, użalaj się nad sobą ile chcesz, masz do tego święte prawo, świat ci się zawalił więc możesz. Zamiast tego standardowe formułki, czyli światu pół kwiatu itd. Skąd oni mogą wiedzieć ile ona dla mnie znaczyła? Oni z nią byli w związku W każdym razie jest spoko, pozdrawiam intro 
Ostatnio miałem taką fazę na wymyślanie różnych rzeczy i wymyśliłem, że i tak żyjemy sobie po to, by ciągnąć gatunek oraz by cieszyć się życiem. Jak komuś jest źle, to powinien dążyć do tego, by było mu dobrze. Nie trzeba w tym celu jakoś się zmieniać, nawet jak ktoś ma melancholiczną naturę, to może ją tak wykorzystać, by żyło mu się na poziomie. Podstawa to pieniądze jakby nie patrzeć, bo bez nich ciężko żyć. Może same w sobie nie dają szczęścia, ale są bazą na to, by to szczęście osiągać.Zgadzam się, chociaż muszę dodać, że nie każdy ma odwagę, lub chęć na jakiekolwiek spotkania. Życie szczęśliwe nie oznacza z mnóstwem ludzi w okół nas.Fangtasia pisze: Życie jest wspaniałe, tyle okazji do różnych spotkań, doświadczeń nawet codziennych, tych zwykłych. Taka różnorodność i niepowtarzalność, nie rozumiem jak można chcieć z tego zrezygnować.
Odwaga na spotkanie a chęć na spotkanie to co innego.Konradek pisze:Zgadzam się, chociaż muszę dodać, że nie każdy ma odwagę, lub chęć na jakiekolwiek spotkania. Życie szczęśliwe nie oznacza z mnóstwem ludzi w okół nas.
Irracjonalny pisze:Można zrezygnować z życia. Lepsze to niż machinalne, bezcelowe trwanie. Dokonując bilansu zysków i strat - przeważa to drugie (imo). Strach, przemijanie, ból fizyczny i duchowy etc. Szczęście jest tylko stanem ducha, nie jest więc trwałe a samobójstwo może uratować od samodegradacji. Życie nie jest wartością niezrelatywizowaną, nie jest wartością samą w sobie.
Dobrze prawisz,dobre życie jest kawałek poza strefą komfortu. Życie w strefie komfortu jest dobre tylko na krótką metę.Polan pisze: Nawet przy machinalnym trwaniu, można mieć nadzieję na zmianę, jakieś ambicję, marzenia. Zresztą rutynowe / machinalne życie oznacza też raczej względny spokój, skoro możemy sobie na rutynę pozwolić. Nie ma przykrych niespodzianek które nam te rutynę zakłócą, czy to jest złe? Spokojny kawałek życia, jest dobrym momentem na planowanie następnego etapu i rozpracowanie do niego drogi.
Ostatnio bardziej zaczęłam się zastanawiać nad moją egzystencją.Co mi daję chęci do życia? Fałszywe przeświadczenie poczucia sensu czyli, że mojej istnieje ma jakiś sens dla innych. Szukam potwierdzania swojej egzystencji w jakimś działaniu. Raczej jestem pesymistką niż optymistą.Po co żyć? Musisz żyć dla innych, jeśli chcesz żyć z pożytkiem dla siebie jak mawiał Seneka.Quite pisze:Co daje Wam chęci do życia?
Ja od zawsze uważam, że moje życie jest do dupy, nigdy nic mi nie wyszło. W szkole idzie mi źle mimo starań, w życiu prywatnym również. Byłem w związku 3 lata, pełne zaangażowanie, a na koniec moja była dziewczyna wolała spotkać się z jakimś Ukraińcem, kiedy wina leży po jej stronie i to ja próbuje wszystko naprawić to nawet nie zamierza sie do mnie odzywać. Wszystkie moje plany na życie wiązałem właśnie nią, teraz gdy spoglądam w przyszłość nie widzę nic. Myśl o tym strasznie mnie przeraża, wcześniej gdy byłem z nią to jakoś sie trzymałem, miałem dla kogo żyć. Dziś już nie mam, zaczynam poważnie myśleć o popełnieniu samobójstwa, nie widzę lepszego rozwiązania. ;/
Tak takFangtasia pisze:Odwaga na spotkanie a chęć na spotkanie to co innego.Konradek pisze:Zgadzam się, chociaż muszę dodać, że nie każdy ma odwagę, lub chęć na jakiekolwiek spotkania. Życie szczęśliwe nie oznacza z mnóstwem ludzi w okół nas.
