Polski Portal Introwertyków

rosemary pisze:Potem gdzieś usłyszałam stwierdzenie, że najważniejsza między ludźmi jest nie sama umiejętność znajdowania wspólnych tematów do rozmowy, ale umiejętność wspólnego milczenia. Najlepiej jest, gdy obie strony uszanują tą cisze - wówczas nie jest ona uciążliwa.
Od tamtej pory nie przejmuję się przerwą w rozmowie.

Niestety tak nie mam, rzadko dobrze się czuję przy nagłej ciszy. Szkoda, bo chciałbym traktować to naturalnie, szczególnie jako introwertyk. A to mogłaby być taka nasza pozytywna cecha, wizytówka introwertyka

Ktoś mi kiedyś powiedział, że "przyzwyczaił się już do tej ciszy". Krępująca cisza jest zła, ale taka neutralna zwykła... Uczę się ciszy, mówienia kiedy powinnam, a nie aby nie było cicho. Jeśli ktoś nie potrafi uszanować mojej ciszy- no cóż... Czasem cisza to swoisty test- czy ktoś potrafi prowadzić rozmowę, czy potrafi milczeć, czy umie opowiadać... Imponują mi ludzie, którzy potrafią powiedzieć dwa mądre zdania, rzucić żart, puentę- minimum słów maksimum treści. Bo aby coś przekazać nie zawsze trzeba używać miliarda słów:)

Ja wyciągnąłem podobne wnioski co rosemary. Dość długo męczyło mnie to, że czułem się jakby odpowiedzialny za płynność rozmowy, przy czym pojawiało się to głównie w kontaktach jeden na jeden. Kiedy pojawiał się ktoś trzeci to automatycznie poczuwałem się zwolniony z tego obowiązku. Zupełnie jakby ktoś mi dał rozkaz spocznij. A jeżeli wtedy i tak następowała cisza to nie czułem wielkiego ciśnienia, w końcu jest nas trzech, nikt nic nie mówi, najwyraźniej nikt nie ma nic ciekawego do powiedzenia i spoko, idziemy w milczeniu. No i z czasem postarałem się przerzucić to na kontakty jeden na jeden. Przestałem wymyślać tematy na siłę, byle by tylko zabić ciszę. Zdałem sobie sprawę z tego, że lepiej dla mojego samopoczucia kiedy milcząc jestem sobą, niż kiedy sile się na kompletnie nie pasujące do mnie wypowiedzi. Teraz jeżeli nie widzę zaangażowania ze strony rozmówcy i widzę też, że tylko mnie zależy, to sobie odpuszczam i przestawiam się w tryb trzyosobowy

Mam identyczne rozterki co bordo, ta niezręczność ciszy w przypadku dwóch osób i jeszcze bardziej niezręczna próba jej zabicia, oraz obojętność jeśli są trzy osoby i więcej. Po lekturze powyższego spróbuję dać sobie z tym zabijaniem ciszy spokój.

Od rozmów krążących wokół niczego wolę rozmowy dotyczące Nietzschego.

Ekwiwalencja pisze: Imponują mi ludzie, którzy potrafią powiedzieć dwa mądre zdania, rzucić żart, puentę- minimum słów maksimum treści. Bo aby coś przekazać nie zawsze trzeba używać miliarda słów:)

Doskonale to ujęłas : )

Zawsze zadroscilam tym, ktorzy potrafią nawijać bez przerwy na dowolny temat lub nawet bez tematu, po prostu swobodnie sobie gadać w świat. Mam wielu takich znajomych i naprawdę ich lubię - oni sobie, a ja sobie - czyli nic. Mowic o Niczym. Doskonałe i przydatne zarazem.
Ja zdecydowanie wolę rozmawiac z sensem. Nie lubię tego u siebie, bo wychodzę na sztywniarę albo kogos, kto nie ma totalnie nic do powiedzianie na tzw’ludzkie’ tematy. Z drugiej strony jest coś z milczącej wyższości introwertykow, którzy potrafią w kilku slowach zawrzeć cały sens, zmieścic w kilku zgrabnych zdaniach kwintesencję myśli. Niewiele introwertycznych cech mnie ujmuje, ale umiejętność milczenia, oszczędność slowa i błyskotliwy, wysmakowany dowcip cenię sobie niebywale. Trzeba być jednak introwertykiem, żeby zrozumiec urok tych predyspozycji.
Znowu się rozpisałam, wybaczcie ; )

jak mam dobry dzień, to potrafię napierdalać jak szalony o głupotach i nie tylko

hehe to tak jak ja Ausencja,

..umiejętność milczenia, oszczędność slowa i błyskotliwy, wysmakowany dowcip cenię sobie niebywale...

a ta część mi sie najbardziej podoba.

Właściwie to w każdej wypowiedzi coś znajduje o sobie, tylko ciągle nie moge tego u siebie zaakceptować, ehh...

Mi także ciężko rozmawiać z ludźmi których właściwie nie znam o niczym, ciężko też dać konkretny temat. Bo o ile dla mnie pewne sprawy są interesujące o tyle dla strony przeciwnej mogą być co najmniej nie istotne. Wole obserwować jeżeli jest jeszcze ktoś 3eci i po czasie wyciągnąć odpowiednie wnioski. Jeżeli to możliwe staram się znaleźć temat który dotyczy drugiej osoby i mnie też interesuje choćby z samej ciekawości i chęci rozwoju, wtedy rozmowa płynie przyjemnie. Po prostu czuje że rozmawianie o niczym do mnie bym to ujął nie pasuje.

Ja lubię jak ktoś mówi do mnie, może być i o niczym. Zdarzają sie takie gaduły, że z dziesięć razy sie zawieszę w czasie ich monologu, zaczepię jednym zdaniem o ostatnią rzecz o której wspomnieli, oni nakręcą sie jeszcze bardziej a ja znowu sie zawieszam . Oni później są usatysfakcjonowani że ktoś ich tak "uważnie" wysłuchał, a ja częściowo spełniam się społecznie Gorzej jak ktoś zacznie chrzanić takie rzeczy że sie mózg wykręca... ale to już inna bajka...
Ostatnio zauważyłam że moim uporczywym milczeniem wprawiam innych w zakłopotanie, a to zakłopotanie mnie dezorientuje i milczę jeszcze bardziej uporczywie

Erato pisze:Ja lubię jak ktoś mówi do mnie, może być i o niczym. Zdarzają sie takie gaduły, że z dziesięć razy sie zawieszę w czasie ich monologu, zaczepię jednym zdaniem o ostatnią rzecz o której wspomnieli, oni nakręcą sie jeszcze bardziej a ja znowu sie zawieszam . Oni później są usatysfakcjonowani że ktoś ich tak "uważnie" wysłuchał, a ja częściowo spełniam się społecznie Gorzej jak ktoś zacznie chrzanić takie rzeczy że sie mózg wykręca... ale to już inna bajka...
Ostatnio zauważyłam że moim uporczywym milczeniem wprawiam innych w zakłopotanie, a to zakłopotanie mnie dezorientuje i milczę jeszcze bardziej uporczywie

Skąd ja to znam...

Niezręczna cisza wtedy jest niezręczna kiedy nie czujemy żadnej więzi z rozmówcą. Napewno macie osoby z którymi możecie razem pomilczeć i nie wprawia to żadnej ze stron w zakłopotanie.

No jasne, może z jedna osoba taka się znajdzie

Dokładnie, ja znam jedną taką osobę. Kiedyś nawet przepraszał mnie gorąco za swoje "zawiechy". Popukałam się tylko w głowę z rozbawieniem. Powiedziałam mu, że ja całe życie szukałam właśnie kogoś takiego, kto nie dość, że pozwoli mi milczeć w swoim towarzystwie, to sam będzie chętny owo milczenie zainicjować.

Dokładnie!