Polski Portal Introwertyków

Nie byłam, bo nie miałam najmniejszej ochoty. Oprócz mnie nie było jeszcze tylko jednej osoby - chłopaka. Rzecz jasna, od razu narodziła się plotka, ze świętowaliśmy gdzieś osobno, pijani niczym żywe trupy. (not true, regretably)

Odnośnie mojej nieobecności, jakieś tam uwagi otoczenia i pewne zdziwienie owszem, było, ale jak to bywa z uwagami, puszczałam je mimo uszu. Z ludźmi z klasy byłam na stopie zażyłości którą można by nazwać "z trudem was toleruję, i vice versa". Perspektywa kupienia sukienki, butów na obcasie (pomijając już pytanie: za co?) i "tańczenia" w tym wszystkim z gracją naszpikowanego elfimi strzałami olifanta też nie była zachęcająca No, i jeszcze groźba bycia sfilmowanym przy tej okazji.. oh, the horror. Nie muszę chyba wspominać drobnej niedogodności w postaci braku partnera.
Jedyne czego żałowałam, to stosy zmarnowanego żarcia, którego nikt nie uratował przed destrukcją (co z pewnością by nie nastąpiło, gdybym ja tam była)

Nie byłam. Nie chciałam ale zamierzałam siebie zmusić i miałam wszystko przygotowane. Dwa dni przed Studniówką powaliła mnie z nóg choroba i nie wstawałam z łóżka przez ponad tydzień. Domyślam się że jakaś siła wyższa zlitowała się nade mną i zapobiegła kolejnej próbie masochistycznego wpasowywania się (a może mój organizm desperacko się bronił przed tym niechcianym świętem). Zresztą i tak byłam jedyną osobą która nie miała partnera do tańca, więc dużo nie straciłam. Na balu maturalnym mnie też nie było.

A ja pójdę! Powzięłam postanowienie, jako że mam ochotę kupić sobie sukienkę... Co z tego, że nie mam z kim tańczyć? Zajmę się jedzeniem...

Ja całe 7 godzin na studniówce spędziłem na krześle przy stole (nie licząc wyjść do toalety). Dawno się tak nie wynudziłem. Także tym, którzy się zastanawiają - nie polecam. No chyba, że macie z kim iść.

Co mysle o studniowce ? Nigdy nie bylem kolesiem, ktory "wymiatal" na parkiecie, w towarzystwie. Czesto na tego typu imprezach czulem sie jak: co ja tu robie? Glownie dlatego ze nie umiem byc zabawny, a gadka szmatka wypada mi fatalnie :/. Ciezko mi jest sie "wkrecic" w dyskoteki z powodu brak zainteresowania ludzi moja osoba. Mimo przeciwnosci, to warto zrobic cos przeciwko swojej naturze (chociaz moze o tym jeszcze nie wiemy, i to jest u nas wrodzone? ) i chociaz SPROBOWAC swietnie sie bawic. Znalesc sobie jakas partnerke i wybijac na parter powyglupiac sie . Krolem parkietu to chyba nikt nie jest i kazdy tanczy jak potrafi. Przesiedziec cala studniowke to chyba najgorsza rzwcz jaka mozna zrobic, bo po ch** tam sie idzie w takim razie? Trzeba SPROBOWAC poczuc ta energie, to COS od czego inni ludzie bawia sie i czuja znakomicie. Nie przyjscie na studniowke to w pewnym sensie poddanie sie, takie jest moje zdanie.

Kosa13 pisze:Przesiedziec cala studniowke to chyba najgorsza rzwcz jaka mozna zrobic, bo po ch** tam sie idzie w takim razie?

Powiedzmy, że presja społeczna. Tak, wiem, nie powinienem robić rzeczy wbrew sobie, bla bla...

Kosa13 pisze:Trzeba SPROBOWAC poczuc ta energie, to COS od czego inni ludzie bawia sie i czuja znakomicie.

Próbowałem (naprawdę) i nie poczułem. Co poradzę?

Kosa13 pisze:Nie przyjscie na studniowke to w pewnym sensie poddanie sie, takie jest moje zdanie.

Poddanie się? Jak ktoś nie czuje takich imprez to na nie nie idzie. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że w moim wypadku pójście na studniówkę było poddaniem się.

Kosa13 pisze:Przesiedziec cala studniowke to chyba najgorsza rzwcz jaka mozna zrobic, bo po ch** tam sie idzie w takim razie?

Posiedzieć też można. Poobserwować innych. Pogadać z kimś przy stole (może się trafi drugi taki intro... tylko wtedy to raczej pomilczeć przyjdzie:). Zawsze to nowe doświadczenie. No i przecież można wyjść, jeśli będzie tragicznie.

KapiX pisze:

Kosa13 pisze:Trzeba SPROBOWAC poczuc ta energie, to COS od czego inni ludzie bawia sie i czuja znakomicie.

Próbowałem (naprawdę) i nie poczułem. Co poradzę?

My introsy chyba tej energii nie posiadamy... Jeśli o mnie chodzi, wzorem Włóczykija, po prostu: nie tańczę. Można się bawić inaczej.
Ekstrawertycy na imprezach (nielicznych!) mówią, że "przymulam"... Cóż. Tak mam.

Wroblaka pisze:My introsy chyba tej energii nie posiadamy...

Powiedziałbym inaczej. Posiadamy taką energię, tylko musi wystąpić szereg sprzyjających warunków (i nawet nie mówię tu o alkoholu), aby ją wyzwolić. Przynajmniej w moim wypadku tak jest. Jednakże zdarza się to bardzo rzadko.

Wroblaka pisze:Ekstrawertycy na imprezach (nielicznych!) mówią, że "przymulam"... Cóż. Tak mam.

Mi chyba udaje się jakoś maskować te moje zamulanie, albo mam wyrozumiałych znajomych. Ostatnio rzadko słyszę takie teksty (uwzględniając fakt, że rzadko na imprezach bywam ).

moja studniówka to porażka. Poszłam bo wszyscy mnie namawiali i jeszcze wtedy nie potrafiłam się przeciwstawić i powiedzieć po prostu "nie mam ochoty i przyjmijcie do wiadomości że mnie tam nie będzie"

klękajcie narody: znalazłam partnera! zupełnie inny typ człowieka, mało się znaliśmy. Na studniówce interesował się raczej moimi koleżankami. Miałam ochotę się upić, ale kamera, ale przecież nie wypada. Ostatecznie miałam chęć wyjść i iść przed siebie byle dalej. Wytrzymałam do końca studniówki.

Ciekawi mnie czy też tak mieliście. Ranek po takiej imprezie. Budzisz się i myślisz: cholera to się nie śniło... jak spotkasz znajomych trzeba będzie przylepić uśmiech do ryja i zachwycać się jaka to wspaniała impreza była...okropność

Na szczęście nauczyłam się już myśleć i dokonywać wyborów samodzielnie.
(moja studniówka była ponad 2 lata temu)

me gusto mucho pisze:moja studniówka to porażka. Poszłam bo wszyscy mnie namawiali i jeszcze wtedy nie potrafiłam się przeciwstawić i powiedzieć po prostu "nie mam ochoty i przyjmijcie do wiadomości że mnie tam nie będzie"

O, nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę. Ja się dalej przeciwstawić nie potrafię, taka ze mnie ciapa Chociaż ostatnio robię drobne postępy ^^ Więc jak ty to robisz? Tysięczny raz mówisz nie, jakieś wymówki?

A na studniówce byłam, bez partnera oczywiście, ale jako, że miałam towarzystwo naprawdę fajnych samotnych babek to nie wspominam jej aż tak źle.

kukurumba pisze: Więc jak ty to robisz?

Najgorzej na początku, bo trzeba się tłumaczyć. A żeby nie tłumaczyć mówiłam: "nie, ponieważ nie mam ochoty" i stanowczo i żeby pokazać że już podjęłam decyzję: "przyjmijcie do wiadomości że nie będzie mnie tam/nie zrobię tego"
trochę stanowczości i konsekwencji i w końcu ludzie wiedzą, że jak Ty coś powiesz to tak właśnie zrobisz


tak samo z uporem gdy postanawiasz coś za wszelką cenę zrobić. ktoś mówi:"ale ja z tobą nie pójdę/nie pomogę ci"
-nie to nie. dajesz radę sama i w końcu czujesz że nikt cię nie ogranicza i możesz wszystko(prawie :wink: )


a i żadnych wymówek, tylko szczera prawda (ewentualnie nie dopowiedziana do końca jeśli nie chcesz

Moja studniówkowa noc była trzy lata temu i wspominam ją... z lekkim uśmiechem, ale nie ironicznym, tylko w stylu "było fajnie". Piękną kreację zawdzięczam rodzicom, make up siostrze (ma talent ;D), a fryzurę zaufanej fryzjerce . Czułam się jak Kopciuszek, tańczyłam, śmiałam się, tak, było fajnie. Ale... przyszłam sama (mimo to nie narzekałam na brak partnerów na parkiecie ), poloneza zatańczyłam z fajnym kolegą z klasy, przy stole siedziałam obok osób, z którymi się trzymałam na co dzień . Jednak czułam pewną pustkę, dozę smutku, że... wyjątkowa wtedy dla mnie osoba była daleka, choć siedziała prawie naprzeciwko mnie ;p (ding dong, znowu dzwonek cieniowy się włączył, czyli moje uczucia skrywane głęboko w malutkim pudełku). Ale podsumowując był to uroczy wieczór, a pudełko zepchnęłam do szuflady pod stertę myśli i na drugi dzień również wymieniałam pozytywne wrażenia w rozmowie . W sumie cały tydzień upłynął na opowiadaniu, jak to było świetnie .

może nie studniówkę, ale w listopadzie mam "półmetek", czyli coś a'la studniówka, tylko że w drugiej klasie. Od razu powiedziałem, że nie przyjdę, nikt się za bardzo nie przejął. Oprócz mnie nie idą jeszcze 2 osoby, także uniknę wymówek rodziców "wszyscy idą oprócz ciebie."
Ja po prostu nie lubię tego typu imprez, poza tym z większością osób z klasy nie czuję absolutnie żadnej więzi emocjonalne, tak więc moja obecność tam jest zbędna.

Nie byłem jako jedyna osoba z klasy i nie żałuję. Moje wyjścia - wymuszane - do klubów kończyły się zawsze potężnym upojeniem w celu ukojenia nerwów i kacem moralnym następnego poranka, a po studniówce nie spodziewałem się niczego innego. Perspektywa wszystkowidzącego kamerzysty też mnie nie cieszyła. A nuż zostanę prezydentem i ktoś wyciągnie nagranie, jak rzucam się z tasakiem na DJa.

Moja studniowka byla 4 lata temu, az strach pomyslec jak ten czas szybko leci.
Poszlam sama. Chcialam isc, nikt mnie niezmuszal i nie przeszkadzalo mi to ze bede tam sama, w gruncie rzeczy nie mialam z kims isc. Nie znalam zadnych chlopakow z okolicy. Ale bylo ok, wiekszosc osob miala partnera i musialo tanczyc poloneza, mnie to na szczescie ominelo
Dobrze to wspominam, mialam 18 lat, wtedy jeszcze nie wiedzialam ze jest cos takiego jak "introwertyzm" i ze jest to normalne wiec staralam sie byc jak najbardziej extra nie zdajac sobie z tego sprawy, z czasem mozna sie do tego przyzwyczaic.
Babcia zrobila mi fajna fryzure (w 3 klasie LO przez wiekszy czas mieszkalam sama, wiec babcia zaoferowala ze do mnie przyjedzie i mi pomoze, zebym ja mogla sie skupic na maturze i prawku): Najpierw pofarbowala mi wlosy na rudo, bo tak lubie i pozniej mi pokrecila, wygladalo bosko Suknie mialam dluga jasno-zielona, chyba najtansza na sali bo kupilam ja w sklepie z odzieza uzywana za 7 litow (bo to bylo na Litwie), okolo 10 zl. Byla troche za duza ale ciotka krawcowa mi ja przerobila i bylo okej. No i taka byla moja kreacja
Wieczor tez super, jedyna rzecz to muzyka jakas taka sobie, zatrudnili jakis zespol zeby gral wiec to nie byly oryginaly.
Towarzystwo przy stole mialam wysmienite, skladalo sie glownie z ekstrawertykow ale raczej mi to nie przeszkadzalo.
Ogolnie liceum wspominam dobrze, ostatnia klasa to chyba moj ulubiony rok w zyciu jak do tej pory