Polski Portal Introwertyków

midnight_rider pisze:Można też być mądrym i światłym i wyżywać się na małolatach, i mówić "ja w Twoim wieku...." i "za moich czasów....", kraść udając zaskoczonego, niewinnego staruszka, straszyć dzieci...

I wynająć jakąś ładną 17stkę do opieki, żeby było na czym oko zawiesić?
[i co najwyżej ślinić się, bo na więcej w tym wieku już chyba nie stać]
Argument ze straszeniem dzieci jest godny uwagi, bo raczej nie będę wyglądał na niewinnego staruszka.
Ale wiesz, sytuacja może się odwrócić, jak bachory zaczną chować dziadkowi okulary i szczękę

Ja bym chciał mieć dzieci- 2 córki... Ale dopiero gdy będę miał własny dom lub mieszkanie, stałą pracę i ogólnie będę mógł im zapewnić byt... Chodzi o to żeby nie być zależnym od rodziców i tak dalej bo nie dość że nie lubię prosić ich o coś to jeszcze zamiast na stare lata sobie odpocząć niańczyli by dzieciaki... Poza tym do dzieci jeszcze trzeba mieć partnerkę

Właściwie, to ja nie mam podejścia do dzieci, boję się ich bardziej niż 'normalnych' ludzi, jeżeli chodzi o rozmowę, zabawę z nimi. Brrr...
Ale teraz myślę, że jeżeli ukochana osoba, chciałaby mieć dzieci i by mnie wspierała jakoś w tym ich wychowaniu to myślę, że bym sobie jako tako poradziła. Bo nie wiem, może mi się to z biegiem lat porobiło, iż stare nierealne marzenie zastąpiła wizja domku na przedmieściach i 2-3 dzieci. "Szkoda, aby takie za*ebiste geny się zmarnowały". :] Chcę być na ten swój sposób przeciętna - małżeństwo, dzieci. No i wyjść na mąż chciałabym młodo raczej I nie chce byś samotna na starość ;-;
I generalnie mój plan jest spoko, o ile znajdę kogoś kto by ze mną wytrzymał na dłużej ;-;

Mnie dzieci generalnie lubią (albo się mnie boją). Swoich chciałbym mieć 3: dziewczynkę, chłopca, a trzecie, co się trafi. Może być więcej. Na myśl, jak będę je wychowywał odczuwam dziką satysfakcję.

Maksiu pisze:Na myśl, jak będę je wychowywał odczuwam dziką satysfakcję.

Ja też Sama myśl jest dosyć ekscytująca - możesz wychować sobie najlepszego przyjaciela, albo życiową zmorę Poza tym, wychowanie dzieci kojarzy mi się z trenowaniem Pokemonów, a ja uwielbiałem pokemony (zwłaszcza gry)

Przyznam szczerze, że nie mam pojęcia. Póki co jestem młoda i o tym nie myślę super serio.
Może kiedyś... Ale nie wiem. Najpierw chciałabym znaleźć odpowiednią osobę i może nie tyle nacieszyć się życiem, co wyciszyć. Tak, bowiem dzieci nie są łatwym orzechem do zgryzienia.
Kiedy obserwuję rodzeństwo mojej przyjaciółki (to są małe bliźniaki) i momenty, kiedy ogarnia je dziki szał, to coś chce mnie rozerwać od środka. Mam ochotę się wyłączyć, nic nie słyszeć i nic nie widzieć. Albo chociażby takie dzieci w autobusie, które mogą sobie tak krzyczeć i płakać przez cały czas mojej podróży tymże środkiem transportu. Od razu zaczyna się ból głowy.

Z drugiej strony chciałabym kiedyś stworzyć cudowną i kochającą się rodzinę. Obawiam się tylko jednej rzeczy:
Świat zmierza w złą stronę. Zakładając, że moje dziecko byłoby introwertykiem, nie byłabym w stanie znieść faktu, że musi się męczyć i przechodzić przez to samo piekło, co ja. A nie miałam lekko. Boję się, że nie byłabym w stanie mu pomóc. A co, gdybym nie była wystarczająco dobrą matką? Nie każdy człowiek nadaje się na rodzica, o czym niejednokrotnie słychać w mediach. Wtedy budzą się obawy, że wychowanie dziecka nie byłoby na moje siły.

Albo żadnego dziecka i co najwyżej ograniczenie się do jednego i tego samego partnera przez pewien dłuższy okres czasu, albo synowie. Wcześniej rozważałam dwóch, teraz myślę, że jeden mógłby w zupełności mi wystarczyć. Nie byłabym dobrą matką dla córki, zwłaszcza takiej nie-z-moich-marzeń. Także, max. jeden orzeszek. W końcu bez przesady, po co się męczyć.

highwind pisze:Poza tym, wychowanie dzieci kojarzy mi się z trenowaniem Pokemonów, a ja uwielbiałem pokemony (zwłaszcza gry)

hmm, dostrzegam techniczne problemy przy wywołaniu funkcji 'wracaj do pokebola'
To tak jak z psem: nie tylko fun ale przede wszystkim codzienny obowiązek wyprowadzania i sprzątania po nim[to samo tyczy się dzieci, tylko dłuższy okres i nie można oddać do schroniska].

MetalMan pisze:To tak jak z psem: nie tylko fun ale przede wszystkim codzienny obowiązek wyprowadzania i sprzątania po nim

Wiadomo, że dzieci są głupie, brudne i śmierdzą. Ale w końcu dorastają, a ja nie mam zamiaru marnować mojej doskonałej puli genowej, bo tak jest wygodniej Poza tym trzeba się bronić przez napływem muzułmanów

To tak jak z psem

Przypomniała mi się mądrość wyniesiona z serialu Scrubs "Posiadanie dziecka jest fajne, bo to jak posiadanie psa, który powoli uczy się mówić".

highwind pisze:

MetalMan pisze:To tak jak z psem: nie tylko fun ale przede wszystkim codzienny obowiązek wyprowadzania i sprzątania po nim

Wiadomo, że dzieci są głupie, brudne i śmierdzą. Ale w końcu dorastają, a ja nie mam zamiaru marnować mojej doskonałej puli genowej, bo tak jest wygodniej Poza tym trzeba się bronić przez napływem muzułmanów

Imo powinno się stosować bardziej inwazyjną metodę obrony
Genów rzeczywiście szkoda, ale ludzkość musi się jakoś pogodzić ze stratą jednego geniusza

Przypomniała mi się mądrość wyniesiona z serialu Scrubs "Posiadanie dziecka jest fajne, bo to jak posiadanie psa, który powoli uczy się mówić".

Gdzieś to ostatnio widziałem, podejrzewam że nawet w tym temacie. :wink:

dla mnie posiadanie psa to marzenie ściętej głowy, a co dopiero dziecko... A najgorsze jest dla mnie to, że wśród licealnych znajomych zostałam się ostatnia... Wśród tych ze studiów ciągle ktoś "zaciąża". Przeraża mnie to.

Wychodzi na to,że jestem starą panną

Nie chcę mieć,nie byłbym dobrym ojcem (olewczym i zapewne dosyć oziębłym), dzieci wzbudzają we mnie jedynie niechęć i furie (czasami),poza tym to cholernie męczące, wychowywanie dochodzą też kwestie ekonomiczne.

Kiedyś mówiłam "nie". Teraz mówię "na pewno nie teraz" - a czy kiedyś? Nie wiem...

tylko synek,niema innej opcji, jak skonczy roczek zabiore go na silke, rekreacyjnie jakis boks czy cos, bedzie dobrym chlopakiem jak tato i bedzie innych ustawac po kątach w przedszkolu mowie wam