Polski Portal Introwertyków

Hm. Myślę, że jestem na takim etapie swojego życia, że akceptuję siebie i swoje jakiekolwiek "odrzuty". Różnie z tym wcześniej bywało. Niektóre drobnostki byłam w stanie zmienić, ale większych rzeczy już się nie przeskoczy. Pozostaje albo akceptacja, albo bezskuteczna walka i zmiana siebie na siłę. Wybrałam to pierwsze iii jest dobrze

Od kilku lat (2-3) tak. Kiedyś miałem z tym problemy, a to że za niski, a to że nos krzywy, a to że cichy, a to że zbyt mało tężyzny fizycznej a to że za głupi bla bla bla
Pracuję nad tym, żeby każdego dnia być pogodzonym ze swoim jestestwem i losem i na dzień dzisiejszy jestem już na etapie gdzie akceptuję siebie i pracuję nad tym aby być we własnym odczuciu wspaniałą osobą

W większej większości tak. Uważam, że nie można akceptować siebie bezgranicznie. Jak każdy człowiek i ja mam wady - i o ile są małe, to okej, nie ma problemu. Jednak są takie rzeczy, których nie powinno się akceptować i zamiast skupiać się, swój czas i siły na próbie akceptacji, wg mnie lepiej przeznaczyć to wszystko na "naprawianie" jej.

W akceptacji siebie baaaardzo mi pomoglo uzmyslowienie sobie, ze jestem intro. Bo nareszcie zrozumialam siebie i wiem, ze nie musze na sile dopasowywac sie do ekstrawertycznego swiata. Moge sobie stac spokojnie w mojej intro-bance obok i wyciagac reke tylko po to, co mi sie w ekstra-swiecie podoba.

Kolejna rzecza, bardzo pomocna w tym procesie, okazalo sie poznanie mojego typu MBTI. Poczytalam troche wiecej o tym, przyjelam do wiadomosci wszystkie pozytwy wiazace sie z moim typem, przemyslalam wady i pierwszy raz w zyciu postanowilam sie skupic na tych dobrych rzeczach
Wiec jesli chodzi o wnetrze, wiem, ze jestem INFJ, nie zmienie tego i dobrze mi z tym.

Duzo gorzej jest z wygladem. Tutaj jakos ciagle nie potrafie sobie poradzic. Mimo ze jestem swiadoma tego, ze to nie jest najwazniejsze, ze nie ma ludzi idealnych, ze tutaj tez mam swoje wady i zalety... ciagle mnie to meczy. I jakos jeszcze nie wymyslilam, co z tym zrobic. Bylo cos takiego, co Wam jakos pomoglo?

Akceptuję siebie i podobnie jak wyżej zgłębienie wiedzy o introwertyzmie mi w tym pomogło.
Wiem, że mam swoje wady, braki i mnóstwo pracy nad sobą i akceptuję to. To jest cel do realizacji, a nie powód do poczucia winy.

W akceptacji wyglądu pomogła mi zmiana fryzury. Odkąd bez problemu rozpoznaję siebie na zdjęciach, nie mam problemu. Irokez okazał się strzałem w dziesiątkę

Ja jeszcze nie wiem czy akceptuję siebie.Czasem mam wrażenie,że siebie lubię,a czasem czuję się bezsilna wobec własnych słabości...Z wyglądem jest podobnie....nie raz jestem z siebie zadowolona i uśmiecham się do siebie,a czasem wręcz nie mogę patrzeć w lustro.Myślę,że są to jeszcze pozostałości po zaburzeniach osobowości,które prawdopodobnie miałam.Takie popadanie trochę ze skrajności w skrajność.

Przez ostanie 3-4 miesiące moje nastawienie do siebie zmieniło się diametralnie na plus. Miałem słabe poczucie własnej wartości, ale słysząc od ludzi z którymi się spotykałem często przypadkowych, że jestem oryginalny z osobowości, a z wyglądu dość przystojny (co mnie osobiście trochę zdziwiło). Te słowa bardzo podbudowały moją pewność siebie.

W tym czasie czytając pełno książek psychologicznych zaakceptowałem siebie, wiem że nikt nie jest idealny i każdy jest nieco inny przez co świat jest taki ciekawy.

Raz tak, raz nie. Powiedziałbym że muszę się co jakiś czas "doładować"; czyli zrobić coś co da mi poczucie że jestem wstanie coś zmienić/zrobić.
Jakiś czas też nie akceptowałem siebie ze względu na to że przez pewną bliską osobę zostałem potraktowany bardzo przedmiotowo. Długo czułem się przez to mało wartościowy, ale na szczęście przeszło mi jakiś czas temu :wink: .

Czy akceptuje siebie? Raczej tak. Stosunkowo niedawno dowiedziałam się co to jest introwersja i, że dotyczy ona również mnie. Ta informacja trochę mnie zszokowała, ale później również uspokoiła, że jednak wszystko jest ze mną w porządku Szczerze mówiąc to bardzo dużo pomogło mi czytanie postów na tym forum, bo padają tu odpowiedzi na pytania, których do tej pory nigdzie nie mogłam znaleźć

Ja akurat jak na razie mam duże problemy z akceptacją siebie. Hm.. uroki wieku nastoletniego czy coś? Chociaż powoli coś tam zaczyna się ukladac w głowie, w kierunu tej akceptacji... Ale jeszcze długa droga do tego.. Nie wiem... najpierw muszę jakoś popracować nad pewnymi cechami, bo utrudniają życie i nie jestem w stanie ich zaakceptować.

Ja zawsze miałem dużo większy problem z zaakceptowaniem innych niż z akceptacją siebie.

Sorrow pisze:Ja zawsze miałem dużo większy problem z zaakceptowaniem innych niż z akceptacją siebie.

podobnie. z tym, że zamieniam czas przeszły na teraźniejszy.

mawo pisze:

Sorrow pisze:Ja zawsze miałem dużo większy problem z zaakceptowaniem innych niż z akceptacją siebie.

podobnie. z tym, że zamieniam czas przeszły na teraźniejszy.

Tzn. u mnie to jest też teraźniejszy .

W podstawówce i gimnazjum nie akceptowałem siebie wcale, ani swojego wyglądu, ani swojego zachowania. Nie pasowałem do reszty, byłem specyficzny, nie ganiałem za piłką, wolałem siedzieć sam. Nie rozumiałem siebie, inni nie rozumieli mnie. Nie byłem dobrze traktowany przez swoich "kolegów" z klasy. Widzieli we kozła ofiarnego, wiedzieli, że im nic nie zrobię, szczególnie fizycznie (chucherko ze mnie :lol: ).Trochę zryło mi beret. Miałem bardzo niską samoocenę. Obwiniałem się, że może ze mną jest coś nie tak. Poniekąd zacząłem ich usprawiedliwiać. Potem technikum, trochę lepiej nowi ludzie i wtedy dowiedziałem, że nie jestem dziwny, upośledzony, po prostu jestem intro, skręt o 90 stopni w myśleniu o sobie i o innych. Studia, zaakceptowałem siebie chociaż nigdy nie w 100% bo się nie da, ale jest lepiej, mam grupkę znajomych, mam czas na reset, zacząłem mieć też większy dystans do siebie, chociaż gdy przypomnę sobie gimnazjum, brrr Przynajmniej później przyznali się, że to co robili było złe, jednak jakaś trauma zawsze pozostanie.

Nie znoszę się i nie wiem czy kiedykolwiek to się zmieni.