Nice one, sishyhy pisze:Powiedziałabym raczej że żyję dla chwili i dla lekcji, jaką jest każdy dzień. I sens tkwi w tym, żebym się rozwijała duchowo, intelektualnie, osiągnęła harmonię i pomagała innym zmagać się ze swoją karmą. I... i tyle właściwie.
No to żeś chyba baaardzo mało w życiu słyszał.qba797 pisze: Zycie po śmierci - większej *******ły w życiu nie słyszałem :lol:
Czemu bez sensu?lucci pisze:Pytanie jakie sobie zadawałem to ,,o co chodzi w życiu?'' Czy tylko o to aby w miarę możliwości przeżyć w parę fajnych rzeczy...? I co? i koniec? Bez sensu.
Żyje się dla samego życia. Jaki byś sobie cel nie obrał jesteś w stanie go osiągnąć więc wtedy ten 'cel' znika. Najlepiej jest dążyć do jakiegoś ideału, nigdy się nim człowiek nie stanie ale ma szansę się chociaż trochę do niego zbliżyć.lucci pisze:Ho ho ho, kolego... Zastanawiałem się często czy życie ma telologiczny charakter, czy ma jakiś cel...Pytanie jakie sobie zadawałem to ,,o co chodzi w życiu?'' Czy tylko o to aby w miarę możliwości przeżyć w parę fajnych rzeczy...? I co? i koniec? Bez sensu.
Może jest tak (i tego się trzymam) jak podaje min. religia chrześcijańska, że życie tu i teraz jest niczym innym jak przygotowaniem do życia post mortem. Posłużę się koncepcją tomistyczną, która wyraża się w stwierdzeniu że ŚMIERĆ NADAJE SENS ŻYCIU.
Nie zgadzam się z twierdzeniem, traktującym o autoteliczności życia, o tym że żyje się dla samego życia. Twierdzenie takie można porównać np. do ,,pracy dla pracy'' bez sensu, co nie ?Inno pisze: Czemu bez sensu?
Nooo, jeśli praca jest pasja to już nie taka bez sensu chyba.lucci pisze:Nie zgadzam się z twierdzeniem, traktującym o autoteliczności życia, o tym że żyje się dla samego życia. Twierdzenie takie można porównać np. do ,,pracy dla pracy'' bez sensu, co nie ?Inno pisze: Czemu bez sensu?
To proste - żyjesz po to aby umrzeć. To jest cel. Gdyby nie ten element (śmierć) życie automatycznie traci sens. Wyobraźcie sobie perspektywę plus nieskończoności (w tej psychofizycznej formie ze wszystkimi związanymi z tym aspektami i problemami) BEZ sensu. Jeśli jednak przyjąć że bytowanie ziemskie jest tylko etapem i po nim czeka życie wieczne, to nabiera to jakiegoś sensu. Oczywiście możecie się z tym nie zgadzać, gdyż jest to twierdzenie nie poparte żadnym dowodem. Materia ta dotyczy subiektywnych odczuć, zatem nie oczekuję na powyższą wypowiedź contry.zarat pisze:Nie rozumiem jak można żyć po to by umrzeć. To tak jakby nie spać w dzień po to by zasnąć wieczorem. Cały dzień ciężko pracować, ponieważ wtedy będzie lepiej się spało; nie doświadczać brutalności by sen był przyjemny; i tak dalej. To wręcz absurdalne.
lucci pisze:Nie zgadzam się z twierdzeniem, traktującym o autoteliczności życia, o tym że żyje się dla samego życia. Twierdzenie takie można porównać np. do ,,pracy dla pracy''
Jeśli pojmujesz wszystkie procesy zachodzące we Wszechświecie łącznie z życiem ludzkim teleologicznie (celowo) i przez pryzmat religii katolickiej, to owszem. Z tymże nie śmierć jest celem, ale życie wieczne. I wtedy jakaś analogia do pracy, jako działania świadomego, podejmowanego przez istotę rozumną i opartą na dążeniu do konkretnego celu (nie mówię tu o pracy niewolniczej), zachodzi.lucci pisze:To proste - żyjesz po to aby umrzeć. To jest cel. Gdyby nie ten element (śmierć) życie automatycznie traci sens.
Samobójcy są chyba tak zanurzeni w cierpieniu, że nawet ci wierzący chcą po prostu przerwać aktualny ból.karat pisze:Masz racje lucci "Śmierć nadaje sens życiu" ale tylko śmierć "całkowita". Co to za śmierć jak później też masz życie?
A ciekaw jestem jak na to patrzą samobójcy tuz przed śmiercia
Proste to nie jest, ja nie żyję po to by umrzeć. Żyję może po to by dokonać jakiegoś odkrycia. Po to by tworzyć, pozostawić po sobie parę tych bazgrołów i idei. Albo po prostu po to by uratować tych kilka żyć jako lekarz. Ale na pewno nie żyję by umrzeć. Tak samo jak zegarek nie chodzi po to by przestać działać po wyładowaniu baterii, jak telewizor nie działa by w końcu się zużyć.lucci pisze:To proste - żyjesz po to aby umrzeć. To jest cel. Gdyby nie ten element (śmierć) życie automatycznie traci sens. Wyobraźcie sobie perspektywę plus nieskończoności (w tej psychofizycznej formie ze wszystkimi związanymi z tym aspektami i problemami) BEZ sensu. Jeśli jednak przyjąć że bytowanie ziemskie jest tylko etapem i po nim czeka życie wieczne, to nabiera to jakiegoś sensu. Oczywiście możecie się z tym nie zgadzać, gdyż jest to twierdzenie nie poparte żadnym dowodem. Materia ta dotyczy subiektywnych odczuć, zatem nie oczekuję na powyższą wypowiedź contry.