Po co żyć?

[Irracjonalny]

Proszę Cię, tylko nie samobójstwo! Życie może być ciężkie, ale musi być dokończone. Samobójcy mają przerąbane po śmierci, a wiem coś o tym bo interesuję się parapsychologią, reinkarnacją i tzw. życiem po śmierci.

Po śmierci nie ma nic. Odwalasz kitę i... Koniec.

[Konradek]

Proszę Cię, tylko nie samobójstwo! Życie może być ciężkie, ale musi być dokończone. Samobójcy mają przerąbane po śmierci, a wiem coś o tym bo interesuję się parapsychologią, reinkarnacją i tzw. życiem po śmierci.

Po śmierci nie ma nic. Odwalasz kitę i... Koniec.

Ciężko się robi na tym forum. Jeszcze trochę, a zaczniemy chodzić na pogrzeby

[ponuraczek]

Proszę Cię, tylko nie samobójstwo! Życie może być ciężkie, ale musi być dokończone. Samobójcy mają przerąbane po śmierci, a wiem coś o tym bo interesuję się parapsychologią, reinkarnacją i tzw. życiem po śmierci.

Po śmierci nie ma nic. Odwalasz kitę i... Koniec.

Ale nie potwierdzisz tego że nic nie ma, bo tego nie przeżyłeś. Dlatego właśnie popełnianie samobójstwa nie jest dobrym rozwiązaniem, bo nie mamy pewności, co nas czeka po śmierci.W ten sposób pozbawiamy się tylko tego wszystkiego, co mogło nas kiedyś czekać. To że teraz jest źle nie znaczy, że tak będzie za 2 czy 3 lata.

A po co żyć? Dla siebie i dla innych. Najlepiej tez znaleźć sobie jakąś pasję, coś co daje nam radość i trzymać się tego.

[Polan]

Po śmierci nie ma nic. Odwalasz kitę i... Koniec.

Ale nie potwierdzisz tego że nic nie ma, bo tego nie przeżyłeś.

Trochę offtop ale czy ci chodzi o śmierć kliniczną? Bo jak nie to jak inaczej można przeżyć śmierć?
I koniec offtopu, właśnie propo tego co jest po drugiej stronie, można trochę poczytać o doznaniach śmierci klinicznej. Tak wiem, tłumaczy się to różnymi reakcjami chemicznymi ale nie wszystko na razie dali radę wyjaśnić, to może zasieje ziarno zwątpienia w tę pustkę po śmierci?

[Irracjonalny]

Ale nie potwierdzisz tego że nic nie ma, bo tego nie przeżyłeś. Dlatego właśnie popełnianie samobójstwa nie jest dobrym rozwiązaniem, bo nie mamy pewności, co nas czeka po śmierci.W ten sposób pozbawiamy się tylko tego wszystkiego, co mogło nas kiedyś czekać. To że teraz jest źle nie znaczy, że tak będzie za 2 czy 3 lata.

To ludzie sobie wmówili, że coś "tam" jest. Nie mogli znieść myśli, że ich istnienie się skończy, takie bajdurzenie. Nie wierzę, by człowiek miał dualistyczną naturę.
Samobójstwa nie można oceniać generalizując. Przecież nie da rady wejść w skórę drugiego człowieka. Nie wiemy, co naprawdę czuje. Są twardsi, są wrażliwsi. Nie każdy daje radę.

I koniec offtopu, właśnie propo tego co jest po drugiej stronie, można trochę poczytać o doznaniach śmierci klinicznej. Tak wiem, tłumaczy się to różnymi reakcjami chemicznymi ale nie wszystko na razie dali radę wyjaśnić, to może zasieje ziarno zwątpienia w tę pustkę po śmierci?

Przecież śmierć kliniczna to nie śmierć. Mózg jest jeszcze aktywny. Jak można przejść na drugą stronę będąc jeszcze żywym?

[Polan]

Przecież śmierć kliniczna to nie śmierć. Mózg jest jeszcze aktywny. Jak można przejść na drugą stronę będąc jeszcze żywym?

Wiem że to nie śmierć, dlatego wspomniałem o tym jak to się tłumaczy. Skoro mózg żyje, to jak można być martwym? To pewnie związki chemiczne, reakcje, brak tleny, czy jakieś aktywności neuronów które potem tworzą wizje w stanie śmierci klinicznej!
A może nie? Na ten moment, nie wszystkie opowieści, jesteśmy w stanie wyjaśnić naukowo. Często osoby po takich przejściach opowiadają potem o rzeczach których nie miały prawa znać. Zazwyczaj, że spotkały tych czy innych zmarłych, np. rodzinę lekarza która kazała coś przekazać. A potem "zmarły" po przebudzeniu opowiada obcemu lekarzowi, że babcia go ostrzegała przed jego żoną i było jej słuchać.
Może śmierć kliniczna to taka połowiczna śmierć? Duszą już u bram niebios, ale mózgiem nadal na ziemi? Taka kamerka internetowa z przed Piotrowej bramy w wykonaniu człowieka. Dusza to kamerka która widzi, mózg, komputer który rejestruje/odbiera sygnał. Chodzi mi o to, że nie ma 100% dowodu nawet w takich przypadkach, że to co potem pacjenci opowiadają, jest tylko reakcją mózgu na brak tlenu czy coś. A raczej nie powinniśmy odrzucać istnienia czegoś, gdzie nie ma pełnego dowodu i są wątpliwości?

[ponuraczek]

Trochę offtop ale czy ci chodzi o śmierć kliniczną? Bo jak nie to jak inaczej można przeżyć śmierć?

Chodziło mi o to, że nie możemy wiedzieć co jest po śmierci (pustka, raj, czy cokolwiek innego), bo nikt nie może potwierdzić czy zaprzeczyć naszych domysłów (zmarłych się nie zapytamy). A o śmierci klinicznej nie pomyślałam.

To ludzie sobie wmówili, że coś "tam" jest. Nie mogli znieść myśli, że ich istnienie się skończy, takie bajdurzenie.

To tym bardziej, jeśli po śmierci nic nie ma, życie staje się jeszcze bardziej cenne.

[Irracjonalny]

A może nie? Na ten moment, nie wszystkie opowieści, jesteśmy w stanie wyjaśnić naukowo. Często osoby po takich przejściach opowiadają potem o rzeczach których nie miały prawa znać. Zazwyczaj, że spotkały tych czy innych zmarłych, np. rodzinę lekarza która kazała coś przekazać. A potem "zmarły" po przebudzeniu opowiada obcemu lekarzowi, że babcia go ostrzegała przed jego żoną i było jej słuchać.

Mózgu też jeszcze nie poznaliśmy. Te opowieści równie dobrze mogły zostać stworzone, choć nie wiem w jakim celu (może o rozgłos chodzi?). Prędzej w tę wersję uwierzę (już wierzę) niż w kontakt z zaświatem.

Może śmierć kliniczna to taka połowiczna śmierć? Duszą już u bram niebios, ale mózgiem nadal na ziemi?

Nie no, jeżeli uznamy, że dusza jest niematerialna, to jak ona może się utrzymać w ciele? Istnieje w ogóle dusza?
Wiem, że podałeś to jako przykład, ale tak mi się pytanie nasunęło.

Taka kamerka internetowa z przed Piotrowej bramy w wykonaniu człowieka. Dusza to kamerka która widzi, mózg, komputer który rejestruje/odbiera sygnał. Chodzi mi o to, że nie ma 100% dowodu nawet w takich przypadkach, że to co potem pacjenci opowiadają, jest tylko reakcją mózgu na brak tlenu czy coś. A raczej nie powinniśmy odrzucać istnienia czegoś, gdzie nie ma pełnego dowodu i są wątpliwości?

Podejrzewam, że nie sprawdzono nawet czy osoby, które miały przeżycia "nie z tego świata" są chore na Parkinsona(?) (chyba o tę chorobę chodzi). Podobno u osób z Parkinsonem(?) nawala dopamina - kluczowy neuroprzekaźnik, stąd te "widziadła". Może też mózg wytwarza to, czego się spodziewa? Światełka w tunelu, duchy i inne cuda.

Poczytam trochę o tym, może uda mi się coś ciekawego wyszperać.

To tym bardziej, jeśli po śmierci nic nie ma, życie staje się jeszcze bardziej cenne.

Nie, nie staje się przez to cenniejsze. Zresztą, jak mawia porzekadło, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

[Coldman]

Ja jestem młody , więc mnie do życia pociąga ciekawość do świata , nie miałem jeszcze dziewczyny , nie mam 18 lat , jeszcze tyle mnie może spotkać.
Warto żyć dla tych parę super chwil

W życiu bym nie zgadł, że pod pojęciem tyle mnie może spotkać, ukryło się zdobycie kilkuset gór xD

[Polan]

Ja jestem młody , więc mnie do życia pociąga ciekawość do świata , nie miałem jeszcze dziewczyny , nie mam 18 lat , jeszcze tyle mnie może spotkać.
Warto żyć dla tych parę super chwil

W życiu bym nie zgadł, że pod pojęciem tyle mnie może spotkać, ukryło się zdobycie kilkuset gór xD

Nas spotkałeś!

[El gato de árbol]

Cześć wszystkim,

Jestem nowy na tym forum. Nie znalazłem powitalni więc witam Was tutaj .

Uważam że życie samo z siebie nie ma sensu. Możemy jemu ten sens nadać bądź nie.
Dla mnie jedynym celem w życiu jest rozwój wewnętrzny, praca nad sobą aby być lepszą wersją siebie. Przełamuję swoje słabości, wychodzę ze strefy komfortu .Nie dla ludzi, nie dla świata ale dla samego siebie. Tego nikt mi nie odbierze

[Rafael]

Dla mnie jedynym celem w życiu jest rozwój wewnętrzny, praca nad sobą aby być lepszą wersją siebie. Przełamuję swoje słabości, wychodzę ze strefy komfortu .Nie dla ludzi, nie dla świata ale dla samego siebie. Tego nikt mi nie odbierze

Bardzo typowe dla INTJ.

Ja to się nie zastanawiam nad takimi filozoficznymi pytaniami, tyle jest kłopotów w codzienności, po co sobie jeszcze dokładać.
Ale skoro jest pytanie na forum, to pewnie jakieś pozytywne emocje mogły by być dobrym powodem.

[Fairytaled]

Zawsze można sobie powspominać miłe chwile z przeszłości. Trochę pomaga na ból istnienia. Można też szukać mądrych i dobrych rzeczy wokół nas, oglądać seriale fantasy albo komedie. Jak ktoś nie lubi dyskutować na tematy filozoficzno-egzystencjalne, to trudno. Może tak jest łatwiej niektórym? A inni będą wiecznie próbować ogarnąć swoim maleńkim umysłem całą tę złożoność.

Ciekawi mnie, czy twierdzenie, iż życie nie ma sensu samo w sobie, nie neguje tutaj rozwoju wewnętrznego. Wedle rozumowania, że skoro coś jest pozbawione sensu, to dlaczego istnieje w ogóle zdolność do ogarnięcia pojęcia rozwoju w ludzkiej psychice? Ale to już takie moje forumowe marudzenie.

A Tobie @Rafael polecam film pt. "Skołowani", bo jak wiadomo jedziemy na tym samym wózku; albo podobnym.

[Rafael]

A Tobie @Rafael polecam film pt. "Skołowani", bo jak wiadomo jedziemy na tym samym wózku; albo podobnym.

Dziękuję.
Ale ja z zasady nie oglądam filmów od 8 klasy szkoły podstawowej.

[nietota]

pewnie, że własny rozwój jest ciekawym zjawiskiem do obserwowania. człowiek mądrzeje, przybywa mu blizn i zmarszczek, przełamuje dawne słabości, zmienia poglądy i uczy się na błędach. także w skali mikro: staje się coraz lepszy w swoim zawodzie, pasji. zna więcej filmów i książek, doskonali się w każdej sferze, rozwija coraz owocniejsze relacje z innymi ludźmi. pewnie wymaga to wszystko jakiegoś wysiłku: wychodzenia poza własne schematy myślowe, bycia otwartym na świat i ciekawym go, ale też rozwijania umiejętności autorefleksji, obserwowania siebie samego. do tego dochodzi cała gigantyczna sfera przyjemności zmysłowych, w której też trzeba się oczywiście rozwijać, żeby umieć coraz wyraźniej i szerzej doznawać świata (i czerpać z niego przyjemność). i cała gama nowych rzeczy do spróbowania. w zeszłym roku np. po raz pierwszy jadłam ostrygi i to było cool!

tl;dr: życie (pełną piersią) to też jakaś umiejętność, której nabywamy z wiekiem. tak koło 30, imho.